Bóg Perunic

Bóg Perunic syn Peruna i Perperuny

---

Syn Peruna i Perperuny. Pan Burzowego Nieba, Władca Nawałnic i Pan Ziemskich Piorunów. Towarzyszy matce Perperunie i Perunowi pomagając im czynić gwałtowne burze. Ciska piorunami w zduszów, Ciemnych Bogów i ich pomocników stworze. Ze zwykłych burz czyni prawdziwe nawałnice o niszczycielskiej sile. Często kieruje je przeciw tym którzy sami są niszczycielami. Perunic włada tymi tylko błyskawicami, które latają od chmury do chmury, całkiem wysoko w niebiesiech, kędy już wzrok nie sięga. Jest krewkim i porywczym bogiem. Nie bardzo ma szczęście w miłości, tak jak i pozostali młodzi Runowie.

---

---

---

PERUNIC

Bóg Żywiołów

Ród: Runowie

---

Zajmowany krąg:
Szósty Krąg. Mali Żywiołowie.

Pochodzenie:
Syn Peruna i Perperuny.

---

Rodzeństwo:
Brat Turupit i Porenut

---

Związki:
Zorza została żoną Perunica

---

Dzieci:
Mówią także niektórzy kapłani, zwłaszcza zinisi istyjscy z ludu Brusów, zajmujący się obrządkiem Perkunasa w Romowem, że miał Perunic z Zorzą liczne potomstwo, które całe w złości wybił.

---

Postacie-wcielenia (równe miana):
Groza, Kuks-Łam, Derż

---

Inne nazwania jego osoby (przydomki):
Pan Burzowego Nieba, Władca Nawałnic i Pan Ziemskich Piorunów.

---

Funkcja (zakres działania):
Towarzyszy matce Perperunie i Perunowi pomagając im czynić gwałtowne burze. Ciska piorunami w zduszów, Ciemnych Bogów i ich pomocników stworze. Ze zwykłych burz czyni prawdziwe nawałnice o niszczycielskiej sile. Często kieruje je przeciw tym którzy sami są niszczycielami.

---

Narzędzia czarowne – oznaki władzy – ubiór:
Złotoognisty Miecz-Samosiecz.

---

Pomocnicy (Stworze – bogunowie):
Ognice (Ognichy, Ogniewichy, Ogniwiły)

---

Istoty towarzyszące, ich przejawy:
…

---

Romanse:

Perunic nie bardzo ma szczęście w miłości, tak jak i pozostali młodzi Runowie. Najpierw związał się z Zorzą, lecz ta zdradziła go z Chorsińcem-Księżycem, potem z Dengą, ale w dzień ślubu zbiegła ona z Welesem. Na koniec został z niebezpieczną Watrą, z którą ciągle do dziś się zmaga. Mówi się też, że Watra, której się zawsze Perunic podobał, spotyka się z nim czasami w wielkiej tajemnicy.
Jedyną, z którą się spotyka, w wielkim ukryciu przed swoim przyjacielem Bodnyjakiem, jest Perchta-Przepigoła, czyli Plątwa. Ale wiadomo też skądinąd, że bywa u niego w tynie i zalotna Rudź, która ma bardzo miękkie serce.

---

Wrogowie:
…

---

Przyjaźnie:
…

---

 Funkcje psychiczne – uczucia, odczucia:
…

---

  Patron dla:
…

---

Współczesny atybut:
…

---

 Źródło:
Czesław Białczyński. Polecane księgi o mitologi Słowian, Istów i Skołotów – „Księga Tura” i „Księga Ruty”

---

---

Tyny podległe
Tumowi Jesze-Yessa

Bogowie Żywiołów:
1. Tyn Runów
Perun, Perperuna, Perunic, Turupid-Ciosno, Łysk-Ysk-Porenut
2. Tyn Warów (Żgwiów)
Swaróg, Swara, Swarożyc, Denga, Watra

Bogowie Mocy:
3. Tyn Ładów:
Łado, Łada, Ładziw-Diw, Gogołada
4. Tyn Chorsów:
Chors, Chorsina, Chorsawa, Chorsiniec (Księżyc)
5. Tyn Rodów:
Rod, Rodżana, Rada-Rodzica, Rudź

---

Tym Runów – Żywiołowie

---

 Przynależność:
Twer Swąta, Trzem Czarnogłowa, Tum Jeszy

---

Członkowie rodu:
Perun, Perperuna, Perunic, Turupit, Porenut

---

Główność:
jednogłowy

---

Główny przybytek, miejsce przebywania:
Ziemia, Wela, Niebo

---

Atrybuty żywe:
Dąb jako Drzewo, Żubr jako Zwierzę, Rak jako Małe Zwierzę, Orzeł jako Ptak, Rokitnik jako Roślina Krzewna i Rzepień jako Roślina Mała, Kozioróg jako Owad.

---

Kamień:
Biały Diament

---

Minerał:
Srebro

---

Rzecz:
Błysk-Grzmot i Brąz

---

Maści (barwy):
Srebrzysto-niebieską (skrzystoniebieską)

---

Czerty i rezy (liczby):
Czerta 1, Liczba 19

---

Taje (guzły) i gramoty (zapisy, sjenowity, wici):
Taja Y, Gramota r

---

Niwa (symbol):
Niwa Błyskawicy (Kraina Runów lub Run)

---

Tyn:
Dwór Gromowy

---

Miesiąc:
Październik

---

Wieńce i ofiary:
Szakłak i Bluszcz jako Zioła (Rośliny Czarowne), Rozchodnik i Perunika jako Zioła Wieńcowe (Zioło Ofiarne).

---

Obrzędowy wypiek (potrawa, obiad – potrawa obiata):
Kutja

---

---

PERUNIC

---

Znaczenie mian i imion oraz przydomków, i ważniejsze pojęcia wywodzone z jego miana: Perunic to miano, do którego odnoszą się wszystkie znaczenia omówione przy osobach Peruna, Prowego i Przepląta, wywodzące się z rdzenia per – prać, bić, uderzać oraz run – runąć, spadać gwałtownie, uderzać nagle, ranić i runić. Końcówka -nic, -ic, jest typowym słowiańskim zdrobnieniem oznaczającym syna, a jednocześnie czynność niecenia lub powodowania spustoszeń – nicości.

groz

Przydomek Groza obejmuje u Słowian wiele znaczeń, a więc: groźny – ogromny, okropny, grozy (słoweńskie) – piękny, groza (ros.) – burza, grjoza(ros.) – mara, grasus (lit.) – groźny, wstrętny, grażus (lit.) – piękny, grezus (lot.) – hardy, gardy (pol.) – hardy, gorz – gorejący, gorący, gorzki – nieprzyjemny, gorzący – gorszący, got – górny, wysoki, niebiański. Te znaczenia opisują Perunica jako boga Niebios, pięknego, lecz przykrego, przerażającego, wstrętnego, wyniosłego, ogromnego i dumnego. Pojęcia określające go jako gorszącego gwałtownego i wstrętnego dają się wytłumaczyć czynami Perunica, takimi jak: zranienie Mokoszy, strącenie w Podziemia Zorzy czy przecięcie na pół Chorsińca-Księżyca. Przydomek Dzierż odnosi się do funkcji dzierżenia – sprawowania władzy, a także derzenia – uderzania, wywoływania drżenia, czyli wstrząsu i lęku. Trzecie przymiano Kuks-Lam odnosi się również do uderzania, pojęcia wielkości, rozłamywania nieba (błyskawicą i piorunem), rozcinania uderzonych drzew czy ziemi, rozdzierania i wywoływania wrzawy, hałasu.

---

Przy Trzecim Ognisku skupili się: Perunic i Porenut-Ysk z rodu Peruna, Swarożyc, Denga i Watra-Wierta z rodu Swarogowego, Łada-Łagoda i Gogółada-Chichola (Władyca) z rodu Łada oraz Daboga-Daba i Stryja. Umyślono tutaj Poczwarę (Sołowieja, Oczara) z materii ognistej, takiej samej, jak tarcza Swarożycowa. Poczwarę-Sołowieja postanowiono posłać do bitwy o Ziemię.

---

„Tak to Perun wbiwszy srebrzyste ostrze błyskawicy w miękki brzuch Perperuny ustanowił pierwsze ogniwo Kręgu Małobogów. Od razu bowiem, od tego jednego pchnięcia, trzech krzepkich synów wyskoczyło z trzewi jego siostry i żony.

Pierwszy dobył się na świat Perunic, a zaraz za nim Turupit-Ciosno, a trzeci z synów trochę się ociągał. Tym trzecim był Łysk, nieco mniejszy i słabszy od dwóch pozostałych. Łysk, zwany też Porenutem, od samego początku był inny i od tamtych dwóch odstawał, a że Perperuna nie mogła trzech synów na raz karmić oddano najmłodszego do wykarmienia Pogodzie.”

---

„Perun, gdy tylko zobaczył synów, od razu rozdzielił między nich oręże. A uczynił to w ten sposób, że wyznaczył trasę biegu na Pirańskiej Wysoczyźnie i ułożył na niej w kolejności Miecz-Samosiecz, Samowrotną Siekierkę i Złotowłócznię-Małankę. Do Samosiecza, pokonawszy cztery kolejne pagóry, pierwszy dobiegł Perunic i jako najszybszy wziął go dla siebie. Do Samo wracającej Siekierki, położonej o cztery wzgórki dalej, z dwóch pozostałych biegaczy dotarł wcześniej Ciosno i on ją sobie zabrał. Łyskowi, który okazał się najpowolniejszy, pozostała, wbita w wierzchołek dwunastego pagóra, Złotowłócznia-Małanka. Od tej chwili żaden z braci nigdy się ze swoim orężem nie rozstawał. Perperuna narzekała często na to, że ją synowie przy karmieniu owymi narzędziami w piersi koła.”

---

„Złośliwi prawią, że Perperuna nakarmiła pełniej Perunica nie z żalu nad nimi oboma, bo to uczucie jest jej zupełnie obce, lecz dlatego, że chciała, żeby wygrał pierworodny. Perunic jest wielkim ulubieńcem swojej matki i często jej towarzyszy w niebieskich wędrówkach.”

---

„Perunic nosi tytuły Pana Burzowego Nieba, Władcy Nawałnic i Pana Ziemskich Piorunów. Złotoognisty Miecz-Samosiecz jest jego narzędziem. Znany też jest i czczony pod mianami Grozy, Kuksa-Łama i Derża. Jest krewkim i porywczym bogiem. Nie bardzo ma szczęście w miłości, tak jak i pozostali młodzi Runowie. Najpierw związał się z Zorzą, lecz ta zdradziła go z Chorsińcem-Księżycem, potem z Dengą, ale w dzień ślubu zbiegła ona z Welesem. Na koniec został z niebezpieczną Watrą, z którą ciągle do dziś się zmaga. Księżyca przeciął w złości na pół swoim samosieczem, wybił całe potomstwo swoje i Zorzy, ranił także poważnie boginię-matkę Mokosz podczas bijatyki Runów ze Źrzebami o maki. Jego pomocnicami w boskich robotach są bogunki-stworzyce zwane Ognicami.”

---

„Któregoś dnia na welańskich Perunowych Wzgórzach spotkał się Bożyc z Perunicem. I rzekł mu Perunic, że ojciec jemu przeznaczył Watrę. Bożyc chciał się na niego rzucić, by walką rozstrzygnąć, kto jest jej bardziej godny. Okazało się jednak, że Perunic pragnie Zorzy, siostry Bożyca. Bogowie doszli do zgody, a zawarciu owego przymierza towarzyszyły błyskawice i grzmoty nadchodzącej Burzy. Postanowili razem porwać swoje wybranki. Jak uradzili, tak zrobili, a że chcieli, żeby ich żonom było dobrze jak w matczynym domu, uprosili Swarożyca, by oddał im swój Słoneczny Zamyk Niebieski.

Denga i Swarożyc wyswatali swoją siostrę Watrę Bożycowi i z przyzwoleniem Swaroga oraz Swary wydali ją za niego. Perunic z Bożycem wywabili Zorzę ze Świetlistego Tynu Dabogi. Kiedy tylko wyszła, porwali ją obaj i uwie-źli na Niebo. Zorza wzięła z domu ojców tylko trzy różyczki, które w ogrodzie matki zdążyła odłamać. Płakała nad nimi, a one zroszone jej łzami rozkwitały, dając wspomnienie domu i swobody. Zorza za nic nie chciała pokochać Młodego Gromowładcy. Rozeźlony Perunic połamał różyczki, a Bożyc miast pomóc siostrze, jeszcze je podeptał. Sprzeniewierzył się własnemu domowi i został wyklęty przez matkę. W rozpaczy i lęku Zorza oddała się Perunicowi.

Tak to dwaj Gwiezdni Bogowie, złamawszy różyczki, posiedli i uwięzili w Zamyku Słońca porwane boginie. Zorza została żoną Perunica, a Watra Bożyca.

Od owej chwili złamana róża stała się obrazem zdrady, a za nią każdy złamany kwiat zaczął znaczyć dla ludzi to samo.

Obie boginie zamieszkały w Słonecznym Zamyku, dzieląc wspólnie nieszczęście. Perunic ciągle wyprawiał uczty, ale Zorza nie bawiła się u jego boku. Wciąż markotna, tęsknie spoglądała ku Ziemi. Trzy źródła biły w dworze Słońca, trzy przejrzyste sadzawki o kryształowej wodzie radowały oczy, a z nich trzy rzeki płynęły, otaczając zwartym pierścieniem zamyk. Przy pierwszej, Słonecznej, skrzyste konie się poiły, przy drugiej, Złocistej, skrzyste krowy, na trzeciej, Gwieździstej, grążele i łekna (lilie wodne) rosły. Po sadzawce, na płatkach lilii, Zorza pływała, szklane puchary-kruże w źródełku myła i łzy roniła.

Kiedy się Watra we wszystkim połapała, rozgorzała strasznym gniewem. Przestała lubić Bożyca, który własną siostrę na takie nieszczęście wydał. Obróciła się z nienawiścią ku mężowi. Obie boginie uradziły, że jeśli tylko nadarzy się okazja, uciekną.

Od tej chwili Zorza zachowywała się jak przykładna, kochająca żona, była bardzo miła dla Perunica i usługiwała mu, jak tylko mogła. Tym sposobem stwarzała pozory, że go pokochała naprawdę. Perunic stracił czujność, a Zorza szpiegowała go spozierając, kiedy zamyk opuszcza i kiedy do niego wraca, gdzie bywa, co jada i pija albo jak długo śpi. Niektórzy prawią nawet, że powiła mu wtedy całe stadko dzieci.”

---

„O Perunicu zaś mówią, że samotnie przemierza Kamienne Niebo. Według niektórych podań ścigał on Chorsińca na Kamiennym, a nie Ognistym Wozie, z czego można wnioskować, że Słoneczny Zamyk znajdował się na Kamiennym, a więc Wysokim Niebie, które Perunic do dzisiaj zamieszkuje. Mówią także niektórzy kapłani, zwłaszcza zinisi istyjscy z ludu Brusów, zajmujący się obrządkiem Perkunasa w Romowem, że miał Perunic z Zorzą liczne potomstwo, które całe w złości wybił. Ma on być zupełnie samotnym po niepowodzeniach z Dengą i Zorzą, a jedyną, z którą się spotyka, w wielkim ukryciu przed swoim przyjacielem Bodnyjakiem, jest Perchta-Przepigoła, czyli Plątwa. Ale wiadomo też skądinąd, że bywa u niego w tynie i zalotna Rudź, która ma bardzo miękkie serce.”

---

„Perunic miał z Zorzą potomstwo, ale i ono okazało się dziwokształtne, a zabił je, nim zdążyło wzrosnąć. Już samo to, że udało mu się zniszczyć bezpowrotnie własne dzieci, świadczyło, że były inogami, bogunami albo jeszcze czymś inszym. Są tacy, zwłaszcza kapłani ze sławskich świątyń Perunica i istyjskich Perkunasa, co powiadają, że nie miał on wcale zamiaru uśmiercać własnego potomstwa. Według nich posiekał swoich i Zorzy synów, by dać im nauczkę za to, że kryli schadzki matki z Księżycem. Kiedy to w porywie gniewu uczynił, okazało się, że jego razy spowodowały, iż są całkiem martwi. Ponoć próbował ich wtedy nawet przywrócić do życia czerpiąc żywą wodę ze studni-zdroju Rodżany, ale nic to nie dało.”

---

Źródło:
Czesław Białczyński. Polecane księgi o mitologi Słowian, Istów i Skołotów – „Księga Tura” i „Księga Ruty”

---