Chcą stawiać krzyże – ja krzyże im połamię
A potem w potylicę ostatni sakrament
Wielbią kalać drewno zbijając zeń dwie deski
Dla mnie zgniły trup jest symbolem klęski
Chcą ogniem i żelazem krzewić te imiona
Jedynego Boga zaklętego w trzech osobach
Przez Święte Gaje wiedzie droga chrystusowa druga golgota- krzyżem stanie się topola
Chcą budować więc przedtem wszytek niszczą
Miłość do bliźniego spajając hipokryzją
Marne to spoiwo do wznoszenia świątyń gniewu
Z kamieni rzuconych przez ludzi bez grzechu
Chcą wykrwawiać lasy, dławić w rękawicy
Żelaznej jak dziewica, podania i mity
Zastąpić je własnymi, a radość zwątpieniem
To ludzkie są diabły, to ludzkie są cienie!
Niosą nam ogień
Niosą nam stal
Niesie nam nienawiść
W owczej skórze Bóg
Niosą nam grzech
Niosą nam kłamstwa
U lasu stoją granic
I kopią nam grób
Z diabłem na plecach nie cofną się przed gajem
I jego bogami, tylko kamień na kamień
Sypią ołtarze nienawiści niespełnionej
Jak miłość do Boga w cierniowej koronie
Z diabłem na plecach nie cofną się przed wodą
Splamią ją chorobą i zatrują źródła
Przyszłość paskudna kuta młotem na czarownice
Burzy się las gdy dąb służy za stryczek
Z diabłem na plecach, trzaskiem padających drzew
Obalić chcą wiarę a przelaną za nią krew
Obmyć jak w Jordanie z przewin grzeszne ciało
Jednak najpierw wydobyć ją muszą stalą
Z diabłem na plecach i krzyżem na piersi
Z bogiem na ziemi a już wniebowzięci
Przybyli by zabrać nas wszystkich, tam w bogi
To ludzkie są diabły, to diabła proroki!
Przynieśli nam gwoździe
Przynieśli nam sznury
Przyniósł nam śmierć
W podarku Owczy Bóg
Przynieśli nam deski
Z gajów Trzygława
I milczał Świętowit
Gdy cięli je wpół
Tekst je dugacak a istorija komplikovana .Zaboravio si Vincu da ubacis u ceo ovaj tekst i to je najveca greska., zato dosta navedenog nije tacno ili je tesko za razumeti.Previse brzo si prosao kroz tekst ” Srb ” .Mi jesmo isti narod koji je u proslosti govorio istim jezikom pa moze se reci i danas, i prekrivali veliki deo Evrope.Ne postoje Indo Evropski narodi/jezici .Nisu Srbi nastali od Luzickih Srba vec suprotno a to ce ti potvrditi i Luzicki Srbi i njihova predanja, kao i Slovaci .Rumuni takodje imaju teoriju da su bili Srbi a zatim izmesani sa rimskim ratnicima.Veliki Poljski heroj je poginuo u boju na Kosovu protiv Turaka i dosao je da pomogne svoju Juznu bracu.Etrurci su nosili opanke ,vrsta obuce koja se i dan danas nosi u Srbiji po selima i Iranu i nigde vise u svetu !! Severni deo Sardinije ima veliku slicnost sa Srpskim DNK.Madjari su takodje Srbi/Sloveni i jedan manji deo njih jesu Ugari.Moja prica je da smo se nekada svi zvali Srbi podeljeni u mnogo plemena i govorili istim jezikom.Naziv Sloveni dolazi kasnije sedmi ili 8 vek ako se dobro secam , mnogo kasnije pod uticajem Vatikana koji nas je unistio i danas to radi ( mislim na sve Slovene, ali posebno danasnje Srbe).Mi smo doneli kulturu u Indiju Severni deo, a ne Indijci u Evropu .Rusi kazu da su dosli sa prostora gde jje locirana Vinca tj Srbija,Rumunija mozda i Grcka koja ima preko 2000 Srpskih/ toponima.Mozda nisi znao i u Turskoj smo ziveli pre dolaska Turske horde.Ljudi tamo imaju porodicna stabla koja to dokazuju.Srpskih toponima imas po celoj Evropi .
Pokusaj da nadjes ovu knigu Dr. Olga Lukovic -Pjanovic , Srbi narod najstariji.Zena je 40 godina skupljala podatke i napisala knjigu.To nije moja istorija ,to je nasa Srpsko /Slovenska duboka Istorija.Kada se jednog dana svi ponovo ujedinimo bicemo ono sto smo bili pre 10 000 godina.Pozdrav od brata sa Balkana/Hum .Kada sutnemo u dupe Vatikan i Hriscanstvo i vratimo se nasim pravim bogovima ,tada ce mo biti oni stari jaki starosedeoci.Braca !
PolubieniePolubienie
„Są dwa rodzaje historii światowej: pierwsza, oficjalna, zakłamana, przeznaczona do nauki w szkołach, i druga – historia tajna, zawierająca prawdziwe przyczyny wydarzeń”
Honore de Balzac – pisarz, wolnomularz-mason.”
Historia jest szereg kłamstw z którymi się pogodziliśmy.
Napoleon Bonaparta
SERBOWIE, SARMACI, SLOWIANIE i POLACY
W okresie starożytnym nie istnieje nazwa Słowianie. Nazwa ta pojawia się dopiero w VI wieku. To nie oznacza jednak, że Słowianie nie istnieli na scenie historycznej, bo byłoby bez sensu twierdzenie, że największa grupa etniczna Europy nie uczestniczyła w żadnych ważnych wydarzeniach ludzkości. Mówieniem o historii Słowian dopiero od VI wieku, tendencyjnie zabiera się kilka tysięcy lat wielkiej historii Słowian. Z nazw słowiańskich narodów z czasów antycznych przez historyków wspominani są tylko Serbowie, bo tak nazywano wszystkich Słowian.
Serbowie tj. Słowianie są Indianami Europy, rdzenną ludnością obecną w starożytności od Indii do Atlantyku, która stworzyła najważniejsze podstawy cywilizacji i kultury Europy, a przez to i świata, jak metalurgia lub pierwsze, znane w historii ludzkości pismo (społeczność kultury Vinča obok Belgradu od ok. 5500 p.n.e. do ok. 4000 p.n.e. poprzedzająca inne kultury naddunajskie.)
Zgodnie z badaniami genetycznymi społeczność tej kultury tworzyli Staro Europejczycy o haplogrupie I2a i pralud Prasłowianie o haplogrupie R1a. Zbiór tych dwóch haplogrup jako dominujących tworzy dziś charakterystyczny kod genetyczny Słowian. Na obszarach Polski na przykład dominuje R1a, a na obszarach Bałkanów jest więcej I2a (tzw. Dynarski).
Serbowie, Trybały, „najstarszy i największy naród wśród wszystkich narodów Świata, na pewno wiem” ( Laonik Halkokondil, historyk wschodnio rzymski – bizantyjski z XV wieku)
Τριβαλλοι, Σερβλοι, ο δε ευνοζ παλαιοτατον και μεγιοτον των ευνων…
”Trybalos, Serblos, autem gentem esse totius orbis antiquissimam et maximam, compertum habeo.” ( Λαονίκος ὁ Χαλκοκονδύλης Rok wydania: 1862)
„Trybały, Mezy (Mezja, Moesia), Ilirowie, Polacy, Sarmaci (wszyscy) pomiędzy sobą
służą się tym samym językiem … Mieszkają po tej i po drugiej stronie Dunaju,.. (Laonik Halkokondil)
”… Tryballos, Mysios, Illyrios, Polonos, Sarmates eadem inter sese linguam uti… Ultra citraque Istrum colunt, longa lateque regnantes (Λαονίκος ὁ Χαλκοκονδύλης…)
„Ale wiem jeszcze, chociaż te narody różnią się imieniem, nie będą się różnić zwyczajami i mówią tym samym językiem dzisiaj. ” (Laonik Halkokondyl)
„Attamen scio, quamvis populi isti nominibus sint discreti, non tamen moribius quicquam inter se differunt, idem linguae usus iisdem etiam hodie est… ” (Λαονίκος ὁ Χαλκοκονδύλης)
„Naród Tracji (obszar dzisiejszej Serbii i zachodniej Bułgarii) jest po Hindusach najliczniejszy. Gdyby rządził nimi jeden człowiek i jedna myśl, byli by niezwyciężeni i silniejsi niż wszystkie narody.” (…) Według mnie, nazw mają wiele i różnych według obszarów, ale ich zwyczaje są u wszystkich takie same… „ (Herodot)
„θρηικων δε εθνοζ μεγιστον εστι μετα γε Ινδουσ παντων ανθρωπων, ει δε υπ ενοζ αρχοιτο η φρονεοι κατα τωυτο, αμαχον τ αν ειη και πολλω κρατιστον παντων εθνεων κατα γνωμην την εμην … ουνοματα δ εχουσι πολλα κατα χωραζ εκαστοι, νομοισι δε ουτοι παραπλησιοιοι παντεζ χρεωνται κατα παντα …”( Ἡρόδοτος)
Herodotowy prawdopodobnie chodzi o wszystkich Słowian, którzy żyli nieprzerwanie od Alp do Czarnego Morza, od Adriatyku i morza Jońskiego do Bałtyku i daleko na północ i wschód, ale on mówi o Trakii ponieważ żyje obok, a nie wie dokładnie gdzie sięgają granice tego ludu (słowiańskiego) i jak się ich nazywa na poszczególnych obszarach.
Fragment Halkokondyla, przytoczony przez Sebastiana Dolchiego (weneckiego historyka z 18 w), str. 13. jego części 2:
” JĘZYK SARMATÓW JEST PODOBNY DO JĘZYKA ILIRÓW, KTÓRZY ŻYJĄ OD
MORZA JONSKIEGO DO WENECJI I JEDNI I DRUDZY ZNAJDUJĄ
SATYSFAKCJĘ W KORZYŚCIACH, KTÓRE DAJE IM STARE POCHODZENIE;
i WIADOMO JEST NA PEWNO, ŻE ILIROWIE, KTÓRZY ŻYJĄ W TEJ CZĘŚCI
EUROPY, MIESZKALI W POLSCE I W SARMACJI;
albo SARMACI PRZYSZLI DO TYCH PRZESTRZENI DUNAJSKICH W MOEZJE, ZIEMIE
TRYBAŁÓW I ILIRÓW, KTÓRA SIĘ ROZCIĄGA PO MORZE JOŃSKIE AŻ DO WENECJI;
TO CO WIEM NA PODSTAWIE NAJSTARSZYCH DOKUMENTÓW NA PEWNO
TO, ŻE TRAKOWIE I GECI STALE MIELI NASZ WSPÓŁNY JĘZIK.” (Ilirski, lub innymi słowy Serbski).
” Sarmatarum lingua similis est Illyriorum Jonium Venetos usque
accolentium; Utri autem honim vetustatis praerogativa gaudeat,
et utri alterorum regionem teneant; an videlicet Illyrici in istam
Europae partem recedentes Polonian, et Sarmatiam incoluerint;
aut an Sarmatae ad haec Istri loca adeuntes Mysiam, et Triballrum,
Illyricorumque regionem, qua versus Jonium patet usque ad Venetos;… i Quin ***
ex vetustissimis monumentis compertum habeam, Thracibus quoque
et Getis parpetuum, flrmumque fuisse nostrae linquae commercium…”
¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬¬Słowianie pochodzili z Sarmacji, a właściwie byli Sarmatami, a pochodzili od wnuka Noego Asarmata – twierdził w XVI wieku polski historyk Marcin Kromer.
Polski slawista August Bielowski twierdził, że „Polacy przybyli znad Dunaju z serbskich plemion Trybałów i Daków” oraz cytował innych polskich historyków, którzy uważali, że „Polacy pochodzili z serbskiej Ilirii, kolebki ludu słowiańskiego”. Potwierdzają to dziś badania genetyczne (np. Prof. Anatolij Kljosow z Harvardu).
W 1808 roku Józef Dąbrowski pisał do Jerneja Kopitara: „Srb ist aber nichts anders als Sarmata verkürzt und verändert” („Serb to nic innego jak Sarmata, w zmienionej, skróconej formie”), i dalej: Serb z aryjskiego ser- rodzić, co oznacza rodacy, krewni, naród, starożytne imię wszystkich Słowian. Serbów spotykamy w różnych okresach historycznych i w różnych miejscach geograficznych pod różnymi nazwami: Sorabi, Suevi lub Suebi, Sarbaci lub Sarmaci, Anti, Goti lub Geci, Scyci, Wenedzi lub Weneci, Alanie, Łużyczanie, Dalmaci, Trybałowie, Ilirowie, Trakowie, Dakowie.
Dla SERBÓW w ciągu ostatnich czterech tysiącleci istnieje ponad 750 NAZW, które oficjalna nauka przedstawia jako OSOBNE ludy. Tej fikcji już na pierwszy rzut oka zaprzeczają liczne historyczne fakty, począwszy od nieistnienia jakichkolwiek materialnych pozostałości tych „ludów”, po „zniknięcie” wszystkich tych „ludów” ze sceny historycznej bez żadnego śladu, z wyjątkiem oczywiście „starożytnych Greków”, którym przypisuje się wszystko. Odpowiedzi na te historyczne osobliwości dotyczące prehistorii Serbów dostarcza przede wszystkim Watykan wraz z swoją listą zakazanych książek historycznych o treściach niekościelnych, takich jak np. „Królestwo Słowian” Mavro Orbiniego i wiele innych.
Simeon Piščević w „Historia narodu serbskiego” z 1795r. pisze: „Rzymianie nazywali naszych przybyszów różnymi imionami. Najpierw Sarmatami, ponieważ przyszli z Sarmacji Azjatyckiej. Potem Wenedami, a jeszcze później, kiedy ich lepiej poznali, zaczęli nazywać ich źródłową nazwą: Slavi, Slavini, Sirbi, Surabi. Jednak wśród Rzymian najbardziej znani byli jako Sarmaci i Wendowie (Wenedowie), podczas gdy Grecy nazywali ich Sporos, co po grecku oznacza rozproszonych. Poza tym Grecy nazywali ich też Antami, Serbami, Sławami lub Sarmatami.”
Należy zauważyć, że Sarmaci mają pismo, które jest identyczne z pismem winczańskim (Vinča, czyt. Wincza, to najstarsza europejska cywilizacja z około 5500 pne) i pochodzi z V tysiąclecia pne.
Biskup Solomon z Kosztenicy (zm. 920 r.), autor słownika etymologicznego, tłumaczy nazwę Sarmate słowem Sirbi: „Sarmatae nuncupati… Sirbi tum dicti”. (Cod. Mus. Boh.p. 303.c.3), a potwierdza to Czech Wacerad: „Sarmatae populi, Sirbi”, również niemieccy kronikarze średniowiecza nazywają ludy słowiańskie Sarmatami. Inne średniowieczne teksty również identyfikują Sarmację z Sarabatią, jako kraj Serbów.
To, że „Gotów, Wandali, Wizygotów i Gepidów w przeszłości nazywano Sarmatami”, potwierdza ksiądz katolicki z końca XVI w. Mavro Orbini w pracy „Il regno degli Slavi”.
Wielki rosyjski naukowiec Michaił Łomonosow podkreśla: „Jako że lud słowianopolski nazywa siebie sarmackim, ja także zgadzam się z Kromerem, który stwierdza, że Słowianie i Wenedowie są w istocie starożytnymi Sarmatami”.
Polski historyk i geograf Matej Miechowski (1457-1523) uważał język serbski za podstawę cerkiewnosłowiańskiego, a w Traktacie o dwóch Sarmacjach pisze: „W cerkwiach rosyjskich czytają i śpiewają po serbsku, czyli po słowiańsku” („In ecclesis”). Ruthenorum lingua Seruiorum, que est Slauonica, divina celebrant, leguntet cantat ”).
Czy można jeszcze wątpić w dokumenty historyczne, które tak wiele mówią o tożsamości Sarmatów i Serbów, a także w to, że nazwa Sarmata to nic innego jak Serb, najstarsza historycznie znana, ogólna nazwa Słowian, zastanawiał się Paweł J. Szafarik w swojej pracy „O pochodzeniu Słowian według Lorenca Surovjeckiego”. [8]
„Uważam, podobnie jak Kromer, że Wendowie i Sarmaci to ten sam naród, a Sarmaci, zdaniem Manerta i Murraya, to Serbowie, czyli przodkowie Słowian. I jestem głęboko przekonany, że tylko ogólne i trwałe uznanie tego faktu może wnieść światło, porządek i harmonię w mroki zamieszania w europejskiej, a szczególnie słowiańskiej prehistorii” – twierdził słynny słowacki slawista, etnograf i historyk Paweł J. Szafarik. (Od 1826 r. członek Krakowskiego Towarzystwa Naukowego i rok później Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk).
Biorąc pod uwagę źródła konwencjonalne, nie znajdziemy żadnych zapisów o cywilizacji proto-Polan jako takich, (o instytucjach społecznych i politycznych Polski), na wieki przed powstaniem średniowiecznego państwa polskiego w X wieku. Polska wymieniona jest w zapisach historii po raz pierwszy w połowie X wieku poprzez kilka bardzo krótkich wspomnień o królu Mieszku (963-992), między innymi mowa jest o „królu Misaku, pod którego rządami żyją Słowianie”, czy o „Mieszku, królu Północy”.
Jest wiele dowodów na to, że Serbowie zamieszkiwali dużą część terytorium Polski prehistorycznej i odgrywali najważniejszą rolę na początku Corona Regnum Poloniae.
Na przykład słynny historyk Craig G. Benjamin pisze: W czasach starożytnych na Bugu byli Burzanie, słoweńskie plemię znane niegdyś jako Serbowie. „Wielkie i potężne plemię, które zajmowało 231 miast w połowie IX wieku (Busani habant civitates CCXXXI).
„W tym historycznym obszarze, w tym gnieździe Piastowiczów, będącym źródłem historii ojczyzny, znajduje się duża liczba serbskich etnonimów. W rzeczywistości na tym obszarze serbskie nazwy miast są liczniejsze niż gdziekolwiek i kiedykolwiek w Europie: Sarbia, Sarbino, Sarbinowo, Sarbi-nowo, Sarbinowka, Sarbin, Sarbina, Sarbino, Sarbice, Sarbicko, Sarbka, Sarbskie Huby itd.”
(S. Kozierowsky, Atlas nazw geograficznych Słowiańszczyzny Zachodniej, 1934; Badania nazw topograficznych starej Wielkopolski, 1939. W. Taszycki, Najdawniejsze polskie imiona osobowe, RoP 3, 1925.)
W studium z połowy XX wieku wybitny polski historyk T. Lewicki wymienia liczne nazwy miejsc z etnikonami Serb zarówno w sercu, jak i na peryferiach polskich ziem. „Najważniejsze jest to, że największe skupisko ponad trzydziestu sześciu wymienionych nazw miejscowości pochodzi od etnonimów Serb, w geograficznym centrum ludu proto-Polan. Dokładniej, nazwy miejsc na obszarze Gniezna, centrum Wilna lub Wielkopolski i jej okolic, oraz Poznania, pierwszych stolic państwa polskiego i pierwszej polskiej metropolii i diecezji.”
(T. Lewicki, Konstanty Porfirogenet i Biali Serbowie w północnej Polsce, RoH 22, 1956).Plemiona słowiańskie, pod nazwami Wendów i Serbów, osiedliły się na Morzu Bałtyckim i Czarnym, w Karpatach, na Dolnej i Górnej Wołdze.
Źródło (tytuł pracy): „Poganin i Żyd w sądach świątyni Chrystusa: Wprowadzenie do historii chrześcijaństwa”, Tom 1; Strona: 62
Autor: Johann Joseph Ignaz von Döllinger (1799-1890), niemiecki historyk, ksiądz katolicki i teolog.
Nicholas Darnell (1817-1892) Wydawca: Longman, Green, Longman, Roberts i Green London (Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii: 1801-1927).
Arcybiskup Bohusz: „Serbowie założyli swoje trzecie królestwo i nazwali je Polską”
(»Le troisième royaume fondé par les Serbes, sous le nom de Pologne«)
To słowa jednej z najbardziej wykształconych osób Kościoła katolickiego z XVIII i XIX w.
Tekst oryginalny (fr.) (strona 99): Źródło (tytuł pracy): „Precis des recherches historiques sur l`origine des Slaves ou Esclavons et des Sarmates, et sur les Epoques de la conversion de ces peuples au christianisme; par Mgr Stanislave Siestrzencewicz de Bohusz, …“
Rozdział: Royaume de la Serbie rouge (Chapitre XIII) Królestwo czerwonej Serbii
Rozdział XIII, Akapit: 4, Punkt: 12
Wydawca: Imperial Academy of Sciences, Druk: St. Petersburg Imperium Rosyjskie: 1721-1917. Rok wydania: 1824; Język: francuski ; Alfabet: łaciński.
Autor: Stanisław Jan Siestrzeńcewicz Bohusz (1731-1826), rycerz maltański, polski językoznawca, historyk i arcybiskup Kościoła katolickiego.
PolubieniePolubienie