Zaratusztra prawzór Mojżesza?

Zaroastra-Zaroaster


Zaratusztrianizm. Faravahar, symbol opisujący drogę duszy ludzkiej od narodzin do śmierci Zaratusztrianizm (Zoroastryzm, awest. Daēnā Vañuhi; pers. آيين زرتشتی Âjin-e Zaratoszt-i) – jedna z najstarszych, wciąż istniejąca religia monoteistyczna [1] założona przez Zaratusztrę (jego życie różni badacze umieszczają pomiędzy XIII a połową VI wieku p.n.e., przy czym większość przyjmuje, że żył on ok. 1000 r. p.n.e.[2]), w północno-wschodnim Iranie. Religia ta wywodzi się z pierwotnych wierzeń ludów indoeuropejskich, żyjących na terenach obecnego północnego Iranu. Muzułmanie nazywają jej wyznawców czcicielami ognia. Świętą księgą zaratusztrian jest Awesta, której najważniejszą część tworzą Gaty, zgodnie z wierzeniami napisane przez samego Zaratusztrę (zobacz: język awestyjski).

Zaratusztra twierdził, że otrzymuje objawienia od Boga (Ahury Mazdy). Głównymi jego objawieniami były te, które dotyczyły początku i końca świata. Prorok twierdził, że Ahura Mazda wydzielił z siebie dobre emanacje, w tym najważniejszą – Spenta Mainju, potem stworzył świat i czas. W odpowiedzi zły Angra Mainju rozpoczął Czas Zmieszania i od tego momentu w świecie ludzi równoważą się dobro i zło. Dzieje świata zakończą się Odnowieniem (Fraszokerati) i czasem wiecznym Rozdzielenia (Wizariszin), czyli zwycięstwem Ahura Mazdy i dobrych ludzi. W ostatnim boju siłami Dobra będzie dowodził Saoszjant – Zbawiciel ludzkości. Na takiej lub podobnej wykładni teologicznej opierają się również późniejsze monoteizmy Bliskiego Wschodu.


Czytaj dalej