Kalendarz opisuje święta z różnych kącin słowiańskich rozsianych po Białym Lądzie.
Rok Słowian zaczyna się wiosną, a kończy wraz z lutym
MARZEC
(Brzezień, Marsz, Marec, Březen, Ożujak, Mart)
1 marca: Jaskółka
Wiosenne nawoływania (modły do wiosny, przywoływanie ptaków, przewidywanie pogody na nowy god)). Jaskółka jest dalej mocno zakorzenionym w świadomości ludności wiejskiej symbolem. Jaskółka lata nisko – będzie padać. Gniazda jaskółki w domostwie to zapewnienie dobrobytu. Początek wiosny jest nierozerwalnie związany z tymi sympatycznymi ptakami, wieloma bo w końcu wiosny nie czyni. 1 marca jest początkiem wezwań wiosny, przyzywania ptaków do powrotu, przewidywania pogody oraz zostawiania na ziemi symboli solarnych w celu przyciągnięcia słońca. Początek wezwań wiosny.
9 marca: Wiosenny Nowy Rok (Szczodry Wieczór, Święto Matki Ziemi)
Dzień ten był pełen wzywania wiosny i modłów o urodzaj. Przewidywano także pogodę na lato: ładna pogoda oznaczać miała ciepłe lato, śnieg – urodzaj, ciepły wiatr – lato mokre, a wiatr północny – lato chłodne.
9 marca: Święto Matki-Ziemi
Uczczenie Matki-Ziemi ofiarą z chleba zwanego Kryżyk.
9 marca: Soroczyny
Rozdaje się dzieciom 40 obwarzanków, ptaszków (z pieczywa) zwanych skowronkami, busłami. Gotuje się kluski, każdy ma ich zjeść 40.
13-20 marca: Wiosenny Tydzień Jaryły-Jarowita
Nasi słowiańscy przodkowie śpiewali pieśni pochwalne, czyścili chaty, czcili wodę, palili stosy na wzgórzach i malowali jaja, by celebrować odradzające się życie. Modły do Słońca-Jaryły, wieśnianki, korowody, taniec „Żuczek”, oprowadza się Jaryłę – chłopca w świątecznej białej odzieży, śpiewa się Jaryle pieśni pochwalne.
Modły do Słońca-Jaryły, wieśnianki, korowody, taniec „Żuczek”, oprowadza się Jaryłę – chłopca w świątecznej białej odzieży, śpiewa się Jaryle pieśni pochwalne.
16 marca: Pasieka Wiosenna – Wierzbica
Oświęcenie wierzby, Pradrzewa Wszechświata. Chłostanie gałązką wierzby uważane było za magiczny sposób życzenia zdrowia. Oświęcenie pasieki, modły o pszczoły, ich rojenie się, wyniesienie uli ze stebnika.
17-18 marca: Wiosenne Zrównanie Dnia Z Nocą -Święto Dadźboga-Dażboga
Modły do Dadźboga wiążące się z korowodami dziewcząt.
20-26 marca: Wielka Bitwa Niebieska – Światła i Ciemności, Dziady Wiosenne, Dziady Noworoczne, Dziady Śmigustne, Dziady Wielkanocne
„My w Starosłowiańskiej Świątyni Światła Świata (tak samo jak Związek Słowiańska Wiara) w tych dniach 20 do 26 marca obchodzimy owo wielkie Święto związane z Wielką Bitwą Niebieską – Światła i Ciemności – w której uczestniczą wszystkie siły Wszechświata i wszystkie Siły Przyrody naszej Matki Ziemi stając przeciw sobie – w RÓWNEJ Walce po stronie Czarnej Bedriczki (Biedronki – Czarnej z czerwonymi kropkami lub Czarnej Krowy, Czarnego Byka) lub Białej Krowy (Bożej Krówki – Czerwonej z czarnymi kropkami, albo Białego Byka). W tych dniach obie te siły, Światła i Ciemności, toczą bitwę o panowanie nad Światem Ziemskim i Niebieskim.”
Na pamiątkę Zerwania przez Boga Bogów (Swąta-Światowida) Wiechcia z Wierszby, zasadzenia sporów-wzrostów na Równi przez Kauków (Czarnogłowa i Białobogę) i ponownego zerwania w Ostatnim Dniu Pierwszym Świata, każdej wiosny, czyli z początkiem każdego nowego godu-roku, we wszej Słowiańszczyźnie czcząc wielkie święto odbywa się obrzęd zwany Budziami. Poprzedza on Wielką Noc Bitwy dwóch wcieleń Bożego Światła (Białej i Czarnej Krowy, lub Białego i Czarnego Byka) oraz Śmigus-Dyngus (Dagus).
Przed owym świętem zrywa się z wierzb nabrzmiałe gałęzie i wkłada w domach do żywej wody przyniesionej ze świętych źródeł. Kiedy na Wielki Dzień okryją się baziami (budziami) ludzie uderzają się nawzajem pękami gałązek, tak jak Swąt czynił to Wiechciem, a następnie polewają się świętą wodą. Każdy spożywa wtedy po jednej bazi (budzi, buzi) i po jednym jajku-kraszance. Całe owo święto to Święto Świtu, czyli zakończenia Dzieła przez Boga Bogów. W święto to buduje się również okazałe Wiechy, na pamiątkę Wiechcia zerwanego przez Swąta. Wiechą też wieńczy się każde skończone dzieło rąk ludzkich, a szczególnie trudną budowlę. Dotknięcie w poranek Wielkiego Dnia budziami-koszkami daje człowiekowi nowe siły, jest pamiątką Zerywanów i budzi ludzi do życia wraz z całym odradzającym się, po długim zimowym śnie, światem Przyrody.
Następnego dnia po Wielkiej Nocy topi się w nurtach wód Kostromę lub Marzannę i urządza wielkie pochody dookoła wiosek i grodów oraz wszczyna wielkie igry wiosenne. Sześć dni trwa owo święto – największe ze wszystkich słowiańskich świąt.
Święto Rady-Zboży jest obchodzone na wiosnę razem z Dziadami Wiosennymi i nazywane Radunicą.
20 marca: Nawski Wielki Dzień, Czysty Czwartek
Czwartek przed Wielkim Dniem. Jest to dzień oczyszczenia. Zamawiania od wszelkiego zła. Dusze zmarłych – Nawianie – przybywają na ziemię, im na noc zostawia się kąpiel. Przed wschodem słońca ludzie kąpią się w rzece lub symbolicznie oblewają się wodą rzeczną przed wschodem słońca, co daje moc i zdrowie.
21 marca: Jare Święto. Początek Słowiańskiego Roku
Początek każdego agrarnego kalendarza. Równonoc. Jest to święto przypadające na równonoc wiosenną. Poświęcone było szczególnie bogowi Rodowi i Matce Ziemi. Wszystkie obrzędy związane z tym świętem miały przynieść dostatek w rozpoczynającym się z wiosną roku, a także wyprosić u bogów pomyślność w nadchodzących pracach polowych.
Jare Święto (pierwszy dzień wiosny), również Święto Jaryły, Jare Gody – święto obchodzone w czasie równonocy wiosennej (21 marca) lub w pierwszą niedzielę po równonocnej pełni Księżyca, odwołujące się do z symbolicznego przepędzenia zimy, a także powitania i przyjęcie wiosny, oraz związanych z tym obrzędów magicznych (znanych z przedchrześcijańskiej kultury ludowej Słowian) – takich jak topienie Marzanny lub malowanie jajek – mających wnieść do domostw energię i radość życia oraz mających zapewnić urodzaj i powodzenie na cały nowy rozpoczynający się wiosną rok wegetacyjny. Dla rodzimowierców słowiańskich święto poświęcone szczególnie Matce Ziemi oraz związane z postacią bóstwa Jaryły. Święto ku czci odradzającego się życia (nawiązuję do świątecznego cyklu pożegnaniem zimy i powitaniem wiosny, sięgającego czasów pogańskich – p. analogicznie Maslenica)
Najbardziej powszechnym zwyczajem było w tym dniu topienie lub palenie słomianej kukły zwanej Marzanną (Marzanna, Marena lub Mara – Córka Czarnogłowa i Białobogi. Sprowadza starość i rządzi wszystkim co się ze starością wiąże, a zwłaszcza zapominaniem o rzeczach i sprawach jak też zapominaniem o ludziach starych i pogrążaniem ich w samotności. Powoduje rozkład i powolne obumieranie, ale nie śmierć. Stan jaki wywołuje to martwota, zamieranie i marnienie. Bogini Morana-Marzanna, Marza, Mora, Królowa Śniegu – Pani Starości i Zapomnienia, Władczyni Niemocy i Pani Rozkładu).
Po przepędzeniu w ten sposób zimy następowało uroczyste powitanie wiosny. Rozpalano ogniska, szukano wierzbowych gałązek pokrytych baziami, malowano jajka symbol płodności i budzącego się życia. Po wieczornej uczcie zakopywano resztki jedzenia, aby w ten sposób zwiększyć płodność ziemi. W niektórych regionach kończono uroczystości barwnym korowodem, który miał przyspieszyć nadejście pierwszej burzy, wierzono bowiem, że do prac polowych można przystąpić dopiero wtedy gdy Perun połączy się z Matką Ziemią. Dzień po Jarym Święcie obchodzono Śmigus-Dyngus. Bito się wówczas wierzbowymi witkami i oblewano wodą. Było to symboliczne oczyszczanie z brudu i chorób przed nadchodzącą wiosną.
Ostara – pogańskie święto, tzw. sabat mniejszy, obchodzony 21 marca, związany z radosnym momentem zrównania dnia i nocy. Ostara wyznacza początek wiosny. Symboliczny moment kiedy dzień (światło) wygrywa z nocą (ciemnością) jest początkiem okresu radości, płodności i rozmnażania się. Tradycyjnym symbolem tego dnia jest jajko, które symbolizuje odrodzenie i powstanie nowego życia. Tradycja ta została przejęta przez chrześcijaństwo i jajko jest także symbolem związanym z Wielkanocą, która ma miejsce w pierwszą niedzielę po pierwszej wiosennej pełni Księżyca.
22 marca: to pradawny Dzień Kobiet
Dzień wiosny, dzień Słowiańskiej Bogini Wiesty-Westy (Wiosna-Wesna), kobiece święto. Pierwsza niedziela po wiosennym zrównaniu dnia z nocą: Wielki Dzień (Pierwszy Dzień Wiosny). Święto przebudzenia się przyrody i narodzin nowego cyklu życia. Topienie Marzanny, malowanie jajek (symboli odradzania się życia) oraz modły do Dadźboga-Dażboga.
23 marca: Wielkidzień (Wełykdeń) Dadźboży
Obchodzi się w pierwszą niedzielę po wiosennym zrównaniu dnia z nocą. Pradawne święto przebudzenia się przyrody i narodzin nowego cyklu życia. Wypieka się rytualne korowaje, święci pisanki, jadło, zanosi się modły do Dadźboga i wszystkich bogów w Swargu (niebie).
23 marca (okolice 23 marca): Konopielka
Poniedziałek po Wielkimdniu (Wołoczilne). Chłopcy chodzą po chatach, oblewając wodą dziewczęta. Te z kolei obdarowują ich pisankami.
24 marca: Wołoczilne
W poniedziałek po Wielkimdniu Dadźbożym chłopcy chodzą po chatach i oblewają wodą dziewczęta, te zaś obdarowują ich pisankami. Woda musi być pobrana z rzeki o godz. 12 w nocy, wtedy ma ona właściwości lecznicze.
25 marca (okolice 25 marca): Święto Wiosny, Bogini Wiosna-Wesna-Vesna
Przebudzenie Ziemi. Rozpalanie ognisk, (ogrzewanie ziemi) i skakanie przez nie celem oczyszczenia, wrzucanie do rzek ofiar z chleba, żertwy z chleba.
25 marca: Powitanie Bocianów
To dawne święto powitania bocianów (obecnie Zwiastowanie Pańskie), mocno związanych z wierzeniami naszych ojców i po dziś dzień otaczanych szacunkiem.
26 marca: Wielkie Święto Peruna
Z tym dniem można rozpocząć siejbę. Oświęcenie ziarna i rozpoczęcie zasiewów. Oczekiwanie na pierwszą wiosenną burzę. Pierwszy grzmot i błyskawica.
30 marca: Radunica (Tryznica)
Obiady na mogiłkach przodków. Modły za pomyślność rodu, wspominanie zmarłych rodziców, prośby do nich o opiekę.
KWIECIEŃ
(Kweteń, Trawień, Łżykwiat, Mały Maj, Maik, Cwietień, Krasawik, Dębień, Duben)
11 kwietnia: Wodnik Wiosenny
Składanie ofiar wodnikom. W tym czasie są wylewy rzek, powodzie, więc składanie żertwy Wodnikowi, by nie zatopił chaty, ogrodu, budynków.
15 kwietnia: Święto Jarowita
Tańce, pieśni i zabawa (rytualne tarzanie się po ziemi). Jest to święto mężczyzn – składanie ofiar z kogutów, palenie ognisk i spryskiwanie ich rytualnym piwem. W obrzędach nie mogą brać udziału kobiety. Męskie święto. Ku czci Jarowita: weselenie się, tańce, pieśni, zabawa „A my sialiśmy proso”, huśtawki, rytualne tarzanie się po ziemi. tarzanie się w błocie, taplanie się w błocie. Także ten, który świadczy niespodziewane dobrodziejstwa i dawca bogactwa. Bóg przebudzenia przyrody, płodności.
Ogólnosłowiański Bóg wojny i równocześnie Bóg przebudzenia przyrody, płodności. Także ten, który świadczy niespodziewane dobrodziejstwa i dawca bogactwa. Ku czci jego: weselenie się, tańce, pieśni, zabawa „A my sialiśmy proso”, huśtawki, rytualne tarzanie się po ziemi.
16 kwietnia: Rachmański Wełykdeń
Puszczanie na wodę skorupek z wielkodniowych pisanek i kraszanek dla „rachmanów”. Istnieje legenda, że gdzieś daleko za morzem żyją święci ludzie – rachmani, którzy cały czas modlą się i nie wiedzą, kiedy przypada Wełykdeń. Rzucone 16 kwietnia do wody skorupki powinny dopłynąć do rachmanów na Kupajłę i zorientować ich w świątecznym kalendarzu.
20-26 kwietnia: Święto Drzew, Zielone Świątki
Jedni obchodzili je w terminie związanym z kalendarzem księżycowym (20 – 26 marca, 20-26 kwietnia) a inni w terminie świeższym – z kalendarza słonecznego na równonoc słoneczną – 21 marca i na koniec miesiąca słonecznego – 30 kwietnia. Gaik-Maik, Nowe Latko, Zielone Świątki (czyli Święto Zielonych Bogów – Bogów Boru – Borany-Leszy i Leszego-Borowiła oraz dwugłowych, dwupłciowych Bogów Kiru Wiosny – Jaruny-Jaryły, Jarowita czyli inaczej Gaji-Gaika, albo Majuny-Maika, około 20- 26 kwietnia.
22 kwietnia: Wielka Mokosz
Święto, podczas którego dziewczęta modlą się do Mokosz i składają jej ofiary z białych kogutów. Dorosłe niewiasty śpiewają pieśni, tańczą i urządzają korowody.
23 kwietnia (łżywkiata-trawień): Święto Peruna, Perkuna
Święto Boga burzy. Tego dnia obchodzono pola i spożywano na nich obrzędowe ciasto „pieróg”. Ponieważ było to święto boga burzy i dawcy życiodajnej wody. Pojawienie się tego dnia deszczu, a jeszcze lepiej burzy świadczyło o urodzajnym roku. Należy nadmienić, że witając wiosnę chodzono z gałęzią z rozwijającymi się listkami – oznaczającą odradzanie się przyrody.Po wprowadzeniu katolicyzmu Peruna czczono nadal jako św Jerzego na Rusi i św. Wojciecha w Polsce.
27 kwietnia: Święto Jaryły
Pierwsza wiosenna orka. Obchody wiosennego święta w dniu 27 kwietnia, w trakcie którego jadący na białym koniu młodzieniec lub dziewczyna odgrywali rolę Jaryły, poświadczone są na Białorusi jeszcze w połowie XIX wieku. Jedna z dziewcząt przebierana była za powyższe bóstwo i sadzana na białym koniu przywiązanym do słupa. Pozostałe panny śpiewały do jej:
Włóczył się Jaryło,
Po całym świecie.
Rodził żyto w polu,
Płodził ludziom dzieci.
A gdzie on nogą,
Tam żyto kopą.mn
A gdzie on na ziarnie,
Tam kłos zakwitnie.
Jaryło jest bogiem wiosny i wegetacji, uważanym niekiedy za hipostazę Jarowita. Rodzi się wraz z końcem zimy i początkiem wiosny, by umrzeć wraz z nadejściem lata i narodzić się ponownie za rok. W ostatnich dniach czerwca urządzany jest symboliczny pogrzeb Jaryły, w trakcie którego symbolizująca go kukła jest rozrywana bądź chowana w grobie.
30 kwietnia: Święto Welesa
Koniec kwietnia i początek maja. Wypęd bydła na pastwiska, składanie żertw Welesowi, patronowi bydła, bogactw i handlu.
MAJ
(Wielki Kweteń, Rosień, Rosnyak, Wielki Maj, Mожа, Smět – smniet)
1 maja: Święto Wesny (Wiosny). Żywia – Święto zieleni i życia
W ziemię wkopywano zielone drzewko, które dekorowano wstążkami. Wesnę przedstawiała młoda dziewczyna, na której skroni umieszczano zielony wieniec. Strój dziewczyny przybiera się gałązkami bzu. Śpiewano piosenki (wiośnianki) i tańczono wokół drzewka. Śladowymi pozostałościami po tym święcie są majówki oraz gra w zielone, która polegała na tym, że dziewczyna i chłopak umawiali się, że będą przez cały maj nosić coś zielonego. Ceną za roztargnienie i zapomnienie był całus.
2-11 maja: Tydzień Rusalny (Rusalia)
Kobiety zawieszają na przybrzeżnych drzewach kawałki płótna dla rusałek, dziewczęta wiją dla nich wianki, a następnie wrzucają je do wody.
2 maj: święto Świętego Gaju
Początek zieleni. Organizowano wtedy huczne uczty.
11 maja: Zielnik
Zbiory ziół leczniczych, rytualne spożywanie posiłków w lasach i na polach. Plecenie wieńców i ozdabianie zielenią chat.
20-26 maja – Święto Rodnej Pani, Kwietnej Matki, Bogini Przyrody
Święto Rodów, Rusalia-Rodżanica (Święto Rodżany, Święto Różane, Rozalia, Rasalia, Rosaria, Radunica, Kołożary, Caluszari). Rusalia to wbrew pozorom nie jest święto głównie Rusałek – to święto wielu bóstw płodności – także oczywiście Kraszeniów-Dziwieniów (Kraszenia-Dziwienia-Kupały, Krasy-Dziewanny, Krasatiny-Krasopani i Zielji-Dzieliji-Ziewuny-Dzidzileli) – Święto Kwiatów (Krasatina, Rusałki ), Święto Wód (Wąda, Wodo-Uden-Wodan, Wodyca i Wodnik) i Święto Sporów – Bogów Mnożności (Rosza, Spor-Spas/Złotowąs/Złoty Dziad, Sporzycha-Średcza/Złotowłosa/Złota Baba, Wołos/Rogal – Pan Bydła). Więcej o tym święcie.
Rusalia to wbrew pozorom nie jest święto głównie Rusałek – to święto wielu bóstw płodności – także oczywiście Kraszeniów-Dziwieniów (Kraszenia-Dziwienia-Kupały, Krasy-Dziewanny, Krasatiny i Dzieliji-Ziewuny-Dzidzileli) – Święto Kwiatów (Krasatina, Rusłaki ), Święto Wód (Wodnica i Wodnik) i Święto Sporów – Bogów Mnożności (Rosza, Spor-Spas, Sporzycha-Średcza, Wołos – Pan Bydła).
27 maja: Zielone Świątki
Święto wiosny któremu towarzyszyły zwyczaje związane z siłą drzew, zielonych gałęzi Brzozy czy tataraku i wszelkiej płodności. Święte Drzewo: Brzoza, Tatarak, Obyczaje to Wodzenie Kusta, Prowadzenie Królewny (bogini Urodzaju, Urody, Obrodzenia). Potrawy: Pieczono ciasta jak na Wielkanoc (Święta Jare). Wybierano najpiękniejsza kobietę dziewice z otoczenia i przystrajano w gałązki Brzozy, Klonu i Tataraku tak by jak najbardziej upodobniła się do uosobienia życiodajnej mocy przyrody (czyli bogini) płodności i urodzaju. Odwiedzała domostwa na zasadzie kolędy i kończono wielka uczta pod Świętym Drzewem lub jakiejś gospodzie.
CZERWIEC
(Czerweń, Czerwenec, Kreseń, Kraśnik, Izok, Ugornik)
15 czerwca: Świętowit Letni
Wznoszenie modłów do Świętowita o obfite plony.
20-26 czerwca – Wielka Bitwa Niebieska – Światła i Ciemności.
Baby Kresowe lub Baby Kupalne albo Baby Święto-Rujańskie, Baby Kryszeniowe (Baby Krasne)
20-22 czerwca: Noc Kupały (Słońcakres)
Sobótka, Palinocka, Kupałnocka (w zależności od regionu). Pierwszy dzień lata. Święto obchodzone ku czci ognia, poświęcone Dadźbogowi. Zabawy w lasach i nad rzekami, skakanie przez ogień, puszczanie wianków na wodę, poszukiwanie kwiatu paproci. Łączenie się w pary, szczęśliwy czas poczynania dzieci. Święto Kupały, czyli Sobótki zostało później zawłaszczone przez chrześcijan jako noc świętego Jana… Powszechnie wierzono, że osoby czynnie uczestniczące w obrzędach i uroczystościach Kupalnej Nocy, przez cały rok będą żyły w dostatku i szczęściu.
22 czerwca: Noc Świętorujańska-„Świetojańska”
23 czerwca: Noc Pąpu Rudzi
W poszukiwaniu Kwiatu Paproci brali udział tylko ci członkowie społeczności, którzy zamierzali się pobrać, połączyć w pary, a uzyskali odpowiedni stopień Przemiany (dojrzałości), czyli zostali naznaczeni przez strażniczki i strażników ognia.
Kupały był to często obrzędowy posąg-rzeźba głowy na grubej szyi przypominająca fallus. Mogła być ona wykonana ze srebra, złota, miedzi, mosiądzu, a była przechowywana przez Radę Starowieku. Starzy ukrywali tę „Główkę Kupały” w Świętym Gaju, gdzie była następnie poszukiwana przez młodych.
Pary dobrane w poprzednich dniach święta rozchodziły się po odosobnionych leśnych zakątkach, aby znaleźć wspólnie szczęście, ową Główkę (męskość) czy ów Kwiat (żeńskość), czyli „narzędzia” Bogini Rudzi odpowiedzialnej za poczęcie potomstwa, a właściwie za poczęcie czegokolwiek, także myśli, czy materialnego dzieła.
24 czerwca: Dzień Wianowania
29 czerwca: Wodnik Letni
Składanie ofiar wodnikom z pierwszej złowionej ryby, tytoniu i piwa.
30 czerwca: Pogrzeb Jarowita
Spalanie kukły Jarowita, który – jako bóg wiosny i miłości – wszystko już posiał i zapłodnił.
LIPIEC
(Lipień, Lipeń, Groznik, Jitnicz)
1 lipca: Święto Dadźboga, Swaroga
Czczenie Swaroga jako boga kowalstwa i wesela, początek sianokosów.
1 липня — літнє свято Сварога.
Вшанування Сварога як Бога ковальства та шлюбу. За повір’ями, коваль міг викувати веciлля, бо вмів чаклувати. Початок сінокосу.
4/5 lipca: Letnie Święto Miesiąca
Modły do Chorsa, personifikacji księżyca.
14 липня — Стрибог (Позвізд).
14 lipca – święto Boga Strzyboga
Літнє свято Бога Вітру — Бога повітряного простору, від якого залежить погода. Вшановують його хлібом, варениками, якими пригощають чотирьох вітрів біля води.
20 – 26 lipca: Święto Tynu Runów – Perunika-Perunica, Rozkownik, Kosy, Gromnica
Perunika-Perunica jest odwrotnością Gromnicy – Święta Piorunowego, które powinno przypadać na wiosnę, w nieistniejącym obecnie wyrównawczym miesiącu roku księżycowego czyli Godu, zwanego Świcień-Przybycień-Kusy, a więc między 20 a 26 LUTEGO. Jest ono obchodzone w kościele katolickim bliżej Święta Światła Niebieskiego tj. Światła Dnia i Pani Niebieskiej, czyli Święta Dażbogów przypadającego prawidłowo 20-26 stycznia (2 lutego – Maryja-MaRA Gromniczna), a u Prawosławnych dwa tygodnie później. Wtedy to nieświadomi niczego katolicy polscy święcą w kościołach gromnicę ku czci Gromowładnego – Peruna i Perperuny-Gromnicy, a potem stawiają ją w oknach zapaloną ku obłaskawieniu tych groźnych bóstw. Przechowują ją na ołtarzykach domowych i wyciągają ilekroć nadchodzi burza z piorunami, by ponownie zapalić w oknie.
Perunica (Perperuna) jest świętem żeńskim – dawania życia, zrodzenia płodu hołubionego przez Matkę w jej wnętrzu, związanego z nią pępowiną/korzeniem, jest świętem oddzielenia się płodów od Matki Ziemi.
Święta Peruniki, jako święta Peruna. Bohaterką pieśni jest Perunika, która nie zabija, nie uderza, nie zapładnia, lecz – daje nowe życie w swoich „czarownych komnatach” (pałających/ błogosławionych pałacach). Stamtąd wydaje bohatera na Świat Żywy w nowym ciele. Każe mu też (wojowi, ale też każdemu z nas odrodzonych, wszelakim ożywionym/odnowionym/od-nawionym płodom Ziemi) żyć i po wieki wieków życiem tym chwalić ją, a też wznosić modły za wszech żywych.
Więcej wiedzy o tym święcie i nie tylko
20-27 lipca: Tydzień Peruna
Wznoszenie modłów do Peruna, świętowanie w dębowych gajach, składanie ofiar z wieprzowiny, wołowiny i kogutów. 20 lipca świętowany jest dzień Peruna.
Перуновий тиждень. Перуна влітку вшановували трьома основними святами, якi входили в цей тиждень. Народні матеріали, експедиційні матеріали Г. Лозко.
20 липня — літнє свято Перуна.
Моління біля великих старих дубів — священних Перунових дерев. Ритуальні братчини, споживання жертовного м’яса кабана, бика або півня. Освячення води «перуновими топірцями», виплiтання дубових вінків i покладання їх на голови чоловікам для мiцностi й здоров’я. Християнська заміна на «свято Іллі».
22 lipca: Perunica Letnia
Czczenie kobiecego wcielenia Peruna – Błyskawicy. Tego dnia nie należało pracować w polu, by nie ściągać na siebie jej gniewu.
27 lipca: Zakończenie Perunowego Tygodnia
27 липня — Чур, Паликопа.
Завершення Перунового тижня. Бог Паликопа — вартовий святкових днів, який cпocтepiгaв, щоб Боriв шанували належним чином, i карав своєю блискавицею тих, хто не дотримувався звичаїв. Йому молилися, щоб уберіг копи від вогню. Чур — дух межового вогню, походить з дуже дaвнix часів, пильнує майно i власнicть Роду (ним присягалися, застерігали: «Чур, моє!») у санскритськiй мові слово чур означає «палити». У цей день також вшановують Дажбога як покровителя обжинок, стрибають через священний вогонь, роздають дітям ритуальне печиво «сончата».
SIERPIEŃ
(Zarzew, Zarew, Serpen, Wenicz, Sirzpień, Stojączka)
6 sierpnia: Spas Jabłkowy
Święcenie i spożywanie jabłek, gruszek i innych darów sadu.
Spas Jabłkowy czyli oświęcenie owoców tj. gruszki, jabłka, kwiaty i inne dary sadu oraz lasu. W tym czasie kończy się okres zbierania jagód oraz jerzyn. Zgodnie z tradycją jabłka od spasa są dobre i można je spożywać. A okres ten przychodzi na około 16 sierpnia, czyli połowa miesiąca.
Od 1 sierpnia do 29 sierpnia obchodzone są Spasówki lub Spasy, święto organizowane świeżo po żniwach, gdzie tworzy się potrawy ze świeżo zebranych zbórz lub zbiorów owoców, a następnie są poświęcane i częstowani są Bogowie, jak i ludzie uczestniczący w obrzędach. Aktualnie jest to święto ludowe, obchodzone najczęściej na Białorusi.
15 sierpnia: Święto Matki Ziemi
Jest to czas, kiedy piękne złote kłosy zbóż już dojrzały i rozpoczęły się żniwa. Przyroda jest teraz piękna i dojrzałą. W czasie obrzędu ku czci Matki Ziemi-Siemi, zebrane dzień wcześniej polne zioła, kładzie się wśród pól uprawnych, ogrodów, sadów. Podczas obrzędu zioła uplecione w wianki-wieńce-wianeczki, święci się ogniem i wodą. A z ostatnich zżętych kłosów zbóż splatamy. W wieńcu powinny znaleźć się pszenica, żyto i owies, a także pęki lebiodki, maku, rozmarynu, mirtu, wrotyczu, dziewanny, borówki, ruty, bylicy i koniczyny. Obrzęd tradycyjnie zakończony jest biesiadą i zabawą.
16 sierpnia: Spas Chlebowy
Święcenie i spożywanie chleba z nowego ziarna, okazywanie wdzięczności bogom za urodzaj. Zwyczajowo zbiera się polne kwiaty, układa z nich bukiety i święci w dymie świętego ognia, by nabrały szczególnej mocy i służyły rodzinie przez cały rok.
Jest to święto pełni lata i pierwszych zbiorów, polnych kwiatów, zbóż i chleba. Święto Mokoszy jest poświęcone kobietom, ich roli, znaczeniu w życiu rodziny i społeczeństwa, ich walorom, a także pragnieniom.
Spas chlebowy to święto o wyjątkowym znaczeniu rodzinnym i wspólnotowym, ponieważ chleb, jego bogata symbolika i wspólne spożywanie, wzmacnia więzi międzyludzkie.
16 sierpnia: Święto Leszego
Oddawanie czci Leszemu, składanie ofiary z chleba na polanach i w lasach. Modlono się, by duch leśny nie wodził ludzi po bezdrożach i nie plątał im leśnych ścieżek.
15-16 sierpnia to także Święto Lasownika, Święto Leszego organizowany tego samego dnia, ale w leśnych odstępach, na polanach. Składa mu się żerwtę z chleba lub innego jadła, aby podziękować za gościnność za dobra zebrane z lasu do tej pory oraz udobruchać aby nie robił nic złego ludziom, nie plątał im leśnych ścieżek którzy będą wchodzić do lasu w nadchodzące zimne miesiące po drzewo.
19 sierpnia: Letni Strzybóg
Czczenie Strzyboga, obserwowanie wiatrów i wróżenie z ich kierunków.
WRZESIEŃ
(Wereseń, Září-Zarzi, Rujan, Rujeń, Pajęcznik)
4 września: Perunica Jesienna
Ostatnie święto na cześć błyskawicy i gromu, które na zimę zasypiają. Palenie ognisk z gałęzi tarniny i czynienie zamówień od pożaru.
8-9 września: Rodzanice
Modły kobiet/женщин(żienszcin) o dobry połóg, zdrowie niemowląt i całej rodziny.
20-26 września: Wielka Bitwa Niebieska – Światła i Ciemności.
Baby Jesienne zwane też Babim Latem
– kiedy to snują się Pajączki Mokoszy na Nieciach Żywota przez przestwór powietrzny pchane Wiatrem, ku swoim miejscom nowego bytowania Kosza-Losu, żeglujące w strudze Czterech Wiatrów Strzybożych, które to Wiatry wtedy czczę także obowiązkowo – puszczając w niebo rozświetlone lampiony lub balony. Owe Pajączki Mokoszów osiadają na Łopusznych Łąkach w swoich Kolibkach – rozpoczynając nowy żywot na Matce Ziemi. Pająk jest symbolicznym zwierzęciem przynoszącym Powodzenie i Sporzącym Bogactwo – Niesie w Nieci Dobrą Dolę.
20-23 września: Słowiańskie Święto Plonów, Równonoc Jesienna – Dożynki
Święto Plonów kończy porę jasną w rocznym cyklu. Ziemia zaczyna odpoczynek. Obrzęd Święta Plonów przypada na czas przejścia panowania Słońca na panowanie Księżyca – Dzień oddaje władzę Nocy… W tym dniu noc jest równa dniu – noc będzie coraz dłuższa od dnia.
W Równonoc Jesienną, podczas Święta Plonów, dziękujemy Matce Ziemi, która obrodziła nam zbożami i owocami – plonami, które pomogą nam przetrwać czas zimowy- dziękujemy Ziemi za życie i żyzność. Kiedy rozpalimy święty ogień, składamy Bogom symboliczne ofiary – miód, ziarno z tegorocznych zborów, kłosy zbóż, kołacze.
Dziękujemy Dadźbogowi za ciepło światła – dzięki czemu rośliny mogły rosnąć i dojrzeć, Swarogowi za promienie, które utrzymują życie. Dziękujemy również Perunowi za to, że zapładnia Ziemię gromem i deszczem, że daje nam siłę do pracy i walki o byt. Dziękujemy również mu za to, że wstrzymał letnie burze w czasie dojrzewania zbóż i by silne wiatry nie pokładły ich. Dziękujemy Jaryle za płodność całej Ziemi.
20 września: Jesienny Strzybóg
Modły do Strzyboga o dobrą pogodę, prognozowanie pogody na jesień z kierunków wiatrów.
23 września: Święto Plonów
Równonoc jesienna. Pierwszy dzień jesieni. Święto plonów poświęcone tegorocznym zbiorom zbóż. W święto dziękowano bogom za plony i proszono o jeszcze lepsze w przyszłym roku. Wróżono przyszłość, a po modlitwach organizowano rytualne biesiady. Święto poświęcone bogom Perunowi, Dadźbogowi, Swarożycowi. Pozostałością jest obrzęd dożynek. Dziękowanie za plony i proszenie o jeszcze lepsze w przyszłym roku.
24 września: Święto Domowika i Owinnika
Składanie ofiar tym bóstwom (Bogunom, Bogunkom, Stworzom) z koguta oraz miseczek owsianki, by opiekowały się domem i obejściem, strzegły gospodarskich zwierząt i składowanego w budynkach gospodarczych ziarna.
26 września: Świętowit Jesienny
Święto urodzaju – modły w chramie Świętowita, składanie ofiar, wróżby z obrzędowego napoju o przyszłej zimie.
27 września: Pasieka
Święto pszczelarzy.
PAŹDZIERNIK
(Kastryćnik, Listopada, Paździerzec, Pościernik, Winnik)
1 października: Jesienne Święto Matki Ziemi
Początek jesienno-zimowych robót. Okres wyprawiania wesel. Modlitwy młodych dziewcząt o szczęśliwe zamążpójście.
24-25 października: Dziady
Dzień wspominania przodków. Raz w roku duchy odwiedzają swoje rodzinne domy oraz zostają ugoszczone gorącym posiłkiem (stypą). Przy stole nie może zabraknąć miejsca dla żadnego z przodków. Święto Welesa pana podziemi-zaświatów. Palono grumadki na grobach zmarłych, spożywano obiaty (rytualne bezmięsne posiłki dla zmarłych), prośby do Welesa o opiekę nad duszami.
31 października: Święto Mokoszy
Kobiety oddają cześć Mokosz, której ofiarują przędziwo i płótno, a następnego dnia rozpoczynają wielkie roboty – szycie i tkanie.
LISTOPAD
(Prosicz, Studeni, Listapada)
2 listopada:
Dzień Sławy Wszystkich Zmarłych, Dzień Zduszny, Święto Zwieńczenia Zduszów, Dzień Zaduszny, Święto Wszystkich Zmarłych (wszystkich Istot, które żyły na Matce Ziemi-Gaji kiedykolwiek)
8 listopada: Tury
Święto myśliwych i początek sezonu polowań. Łowcy składają ofiary i wznoszą modły o dobre polowania.
24 listopada: Święto Złotej Baby – Dola
Święto ukradzione i zmienione, zniekształcone przez katolików na Andrzejki. Dziewczęta wróżą sobie przyszły los, a chłopcy jaką kto będzie miał żonę. Ciężarne kobiety modlą się o lekki połóg. Złota Baba to posąg o wyglądzie staruchy, trzymający na kolanach syna i jeszcze jedno dziecko, o którym mówią, że to jej wnuk. Jej świątynia miała być ponadto znaną słowiańską wyrocznią.
„Za ziemią zwaną Wiatka, przy drodze do Scytii, stoi wielki bożek pogański Złota Baba […]. Okoliczne ludy czczą tego bałwana i każdy przechodząc w pobliżu czy polując na zwierzęta nie odejdzie stamtąd bez złożenia ofiary. Nawet wtedy kiedy nie ma cennego daru, to składa bałwanowi futro zwierzęcia lub choćby nitkę wyciągniętą z odzieży i skłoniwszy się ze czcią odchodzi”.
„Złota Baba […] to idol, który stoi przy ujściu rzeki Ob w prowincji Obodra na tamtym (ulterior, jenig) brzegu […]. Powiadają, a mówiąc ściślej bajają, że ponoć bałwan Złotej Baby to posąg o wyglądzie staruchy, trzymający na kolanach syna i jeszcze jedno dziecko, o którym mówią, że to jej wnuk. Co więcej, mówi się, że niby ona postawiła tam niejakie instrumenty, które nieprzerwanie wydają dźwięki podobne do dźwięku trąb. Jeżeli to prawda, to sądzę, że to dzieje się za sprawą silnego wiatru, który cały czas dmie w owe instrumenty”.
„Twardowski przy okazji opisu tego wydarzenia również wspomniał o wieszczych mocach posągu bóstwa i zaznaczył, że zwracali się do niego różni poganie. Miejsce, w którym sprawowano kult Złotej Baby, było straszne i nieco przypominało krainę piekielną. Wokół pełzało mnóstwo węży i innych gadów, które poeta określił mianem „hyder”. W powietrzu latały muchy oraz nietoperze, a wejścia do pomieszczenia, w którym stał posąg strzegł srogo dyszący brytan. Jak łatwo się domyślić, stojący na czele oddziału Lisowski zniszczył posąg i złupił świątynię ze znajdujących w jej wnętrzu bogactw. Wcześniej jednak uśmiercił wszystkie wymienione powyżej „poczwary”, by raz jeszcze użyć słowa poety. (…)O Złotej Babie pisano bowiem także w pracach mających charakter kronik bądź dzieł naukowych, o czym świadczy choćby wspomniana Respublica Moscoviae Boxhorniusa. Postać tej bogini przywołana została także na kartach dzieł autorów polskich, takich jak Maciej Miechowita i Maciej Stryjkowski, oraz związanych z Polską, jak Zygmunt Herberstein oraz Aleksander Gwagnin. Twardowski w swoim poemacie nawiązuje zatem do popularnego i dość dobrze znanego motywu.” – http://www.wilanow-palac.pl/lisowczycy_i_zlota_baba.html
„W swoim kompendium zatytułowanym Respublica Moscoviae, a wydanym w roku 1630 w Lejdzie, dał on dość dokładny opis posągu tej bogini i omówił zwyczaje związane z jej kultem. Według uczonego przedstawiano ją jako starą kobietę trzymającą na rękach dziecko. Natomiast mieszkańcy wschodnich rubieży państwa carów, bo tam jeszcze kult miał się utrzymać, w ofierze najczęściej składali jej skóry sobolów bądź innych cenionych zwierząt. Przy tej okazji posąg miano także smarować zwierzęcą krwią. Jak często w takich sytuacjach bywa, pogańskiej bogini przypisywano również moc wieszczenia przyszłości, a Boxhornius podaje, że często zwracano się do niej właśnie w celach wróżebnych.” – https://opolczykpl.wordpress.com/2013/02/13/zlota-baba-lisowczycy-i-katolicka-milosc-blizniego/
https://www.wilanow-palac.pl/zlota_baba_poganskie_sanktuarium_na_krancach_panstwa_carow.html
29 listopada: Kalita
Od tego dnia odgryza się kęsy z rytualnego chleba, co symbolizuje zmniejszanie się dnia.
30 listopada: Święto Goduna
W tym dniu odprawiano różnorakie wróżby, które miały odpowiedzieć, które panny pierwsze wyjdą za mąż. Potem przez cały rok młodzieńcy starali się o ręce niewiast. Wyrazem odmowy było podanie gęsi w czarnej polewie lub przywiązanie worka grochowin do bryczki. Święto zostało zaanektowane przez chrześcijaństwo jako andrzejki.
Godun. Czasami zwany Godu, dziewiąty z kolei pomiędzy dwunasto ma wielkimi bogami, piérwszy towarzysz Lubicza, chodzący, zawsze za nim w pewnej odległości, był panem gód weselnych. Świątek jego obchodzono w dniu 30 Listopada, a pamięć po tej uroczystości przeszła aż do nas i zachowała się pod postacią wróźb w dzień św.Katarzyny i św. Andrzeja, jakie obojga pici młodzież czyni, chcąc zawczasu poznać przyszłych, a dozgonnych towarzyszów życia.
Jest pewnego rodzaju tajemnicą iż katolicka wersja powiada o tym, jak to święty Andrzej swą ogromną moc odziedziczył po słowiańskim bogu godów weselnych Godunie. Zbiór „Mitologia słowiańska”, wydany w roku 1911 w ten właśnie sposób wyjaśnia pochodzenie tegoż zwyczaju: ” Starosłowiańskim bogiem miłości był Lubicz, zaś jego towarzyszem był bóg godów weselnych Godun i tak bogini Lada upiększała młodzież, zaznajamiała ją między sobą w czas święta schadzki i przyciągała ku sobie wzajemna obopulną sympatią. Bóg Lubicz ją rozpłomieniał, zaś Godun łączył na zawsze małżeńskim węzłem.
https://londonsky.net/pl/skad-sie-wziely-andrzejki-czyli-swieto-goduna/
GRUDZIEŃ
(Prosiniec, Śnieżni, Prosień, Studzień)
6 grudnia: Spas Zimowy
Dzień nadejścia zimy. Chrześcijaństwo funkcje Spasa Zimowego przetransponowało na świętego Mikołaja, o czym świadczyć może powiedzenie poproś Mikołaja, on przekaże Spasowi. 6 grudnia Święto Boga Mąda-Mikuły, pierwowzoru Dziadka Mroza (świętego Mikołaja).
20-26 grudnia – Wielka Bitwa Niebieska – Światła i Ciemności.
Dziady Zimowe, Dziady Turoniowe, Dziady Świetliste (zwane też Dziadami Bożokrówskimi lub Bożonarodzeniowymi), Dziady Zapustne
21-23 grudnia: Święto Godowe (Zimowe Staniesłońca, czasem obchodzone aż do 6 stycznia – Gody, Kres, Stado, Kolęda).
Czczenie Swarożyca, uroczyste spożywanie świętej wieczerzy. Przewidywanie pogody na kolejny rok. Przesilenie zimowe. Najdłuższa noc w roku, ale po niej dzień znów zaczyna się wydłużać. Wróżono pomyślność w nadchodzącym roku, grupy w rytualnych przebraniach obchodziły wszystkie domy śpiewając kolędy i zbierając zapłatę w naturaliach, całowano się pod podłaźnicą i jemiołą, spożywano 13 potraw, dbając jednocześnie o dodatkowe nakrycie dla zmarłych przodków (wiele z tych zwyczajów przetrwało do dziś).
23 grudnia: Święto Roda
Wygłaszanie zamówień ku czci Roda (“niech rodzi się wszystko dobre”), wypiekanie ciast, warzenie piwa i miodu.
24 grudnia: Święto Kolady
Wszystko co zostało upieczone i uwarzone dzień wcześniej, było konsumowane na wielkiej plemiennej wieczerzy, która składała się z dziewięciu potraw. Podczas posiłku, śpiewano pieśni, a potem następowały wróżby. Teraz wszyscy znamy to święto jako wigilię Bożego Narodzenia.
STYCZEŃ
(Tyczeń, Stëcznik, Sieczeń, Świecień, Lednik, Studzen – Cтудзень)
2 stycznia: Święto Dany, Wodoświęcenie
W nocy rodzi się Święta Woda (Dana): ludzie biorą wodę z trzech źródeł dla oczyszczenia się i na lekarstwo. Oświęcanie wody za pomocą modlitwy i ofiarnego ognia, czasem – kąpiel w przeręblach lub tylko opryskanie się.
LUTY (Ljutycz, Sekel)
2 lutego: Gromnica. Zimowa Perunica. Święto Peruna – Święto Ognia.
Zima spotyka się z Wiosną. Modły do słońca, pieśni-zamawiania ciepła. Z tym dniem początek uczenia się wiośnianek i robienie pisanek. Wychodzimy w tym dniu na miejsce obrzędowe, czcimy wszystkich sławiańskich bogów, wspominamy Przodków. Zapalanie smolistych łuczyw. W ten dzień, wieczorem zapala się świece, z prośbą o odpędzenie z domostw złego, i żeby Perun oszczędził ten dom, bo w nim ognia jest dostatek.
9-15 lutego: Tydzień Welesa, Welesowy Tydzień, „Czarci Tydzień”.
Czci się Welesa, wywraca kożuchy futrem na wierzch, nakłada maski. Żercy Welesa chodzą po wsi, zaglądają do domów, stajni, chlewów, wygłaszają magiczne zaklęcia dla zapewnienia zdrowia zwierząt domowych. Inna nazwa tego święta: „Czyrkiesowy Tydzień”.
16-22 lutego: Kołodij
Mężatki przywiązują „kołodkę” tym ojcom, którzy w bieżącym sezonie zawierania małżeństw nie pożenili swych dorosłych dzieci. Kołodka – znak falliczny, symbol przedłużenia rodu. Ci, którym przywiązano kołodkę, mają odwdzięczyć się ugoszczeniem, darami itp. Obrzędowe strawy tego tygodnia – mleczno-maślane: pierogi, śmietana, młyńce i inne mączne wyroby. W tym tygodniu nie podejmuje się większych robót.
21 lutego: Wiosenny Strzybóg
Odprawianie modłów do boga wiatrów, przewidywanie pogody na wiosnę i lato.
26 lutego: Nowolecie
Wiosenny Nowy Rok. Rytualne zakończenie odchodzącego roku. U naszych przodków każdy rok miał różną liczbę dni (zależało to od fazy miesiąca). Były lata dwunasto- i trzynastomiesięczne.
Kalendarz Słowian
„Tutaj kolejna, polska próba, zaznaczam że bardzo cenna i jak najbardziej uprawniona – jednak z tym samym odwróceniem północy i południa – Pora Zimna i jesień na południu zamiast na północy. konsekwencją jest umieszczenie Jesieni na wschodzie, a Wiosny na zachodzie co jest sprzeczne z logiką następstwa pór roku. To usterka którą należałoby poprawić, ze względu na mechanizm psychologiczny odbiorców tego komunikatu. Bardzo cieszy fakt, ze są robione kalendarze , schematy cyklu rocznego i układy bogów. Każda grupa rodzimowiercza ma pełne prawo stworzyć własny Krąg i własny Kalendarz. Unifikacja nie jest nam do niczego potrzebna. Jednak warto zadbać o szczegóły które pozwolą ze zwykłego Kręgu Bogów czy kalendarza stworzyć Dzieło Filozoficzne (Wijozowiczne) spięte z kierunkami świata, kierunkami rozwoju wydarzeń,. kołem cyklu rocznego i kosmosem – gwiazdami – zodiakiem. Tak jak to widać poniżej. Nie znam autorów tych prac – wiec nie kieruję się żadnymi uprzedzeniami czy też przyjaźniami. Kto chce może moje słowa przyjąć a kto nie chce zrobi co mu się spodoba.” –
Czesław Białczyński
Święta są ciągle uzupełniane i korygowane
Źródło: „Rodzima Wiara Ukraińska” – Halina Łozko
Człowiek winien żyć synchronicznie z wibracjami kosmosu, niczym rytmiczny organizm. Kolejno następują po sobie święta i okresy codziennej pracy. Chaotyczność, życie nie uporządkowane rujnuje ciało i duszę. Wszystkie święte Koła Swaroga mają na celu zharmonizowanie cielesnej i duchowej istoty człowieka z boskimi, kosmicznymi rytmami przyrody, Boga. Świąteczne obrzędy, odpowiadające rocznym fazom niebieskich ciał, rozwijają i wzmacniają dobre, korzystne siły przyrodzone, a neutralizują szkodliwe, wrogie energie. Dlatego w dawnych czasach każdy obrzęd spełniano tylko we właściwym czasie Koła Swaroga (Zodiaku, kalendarza rocznego), ściśle wyznaczonym przez najstarszych, wołchwów czy żerców…
Historia kalendarza na ziemiach słowiańskich
Starożytny słowiański system odmierzania czasu był prosty, ogólnodostępny i obrazowy ponieważ opierał się na powszechnych i wszystkim znanych zjawiskach astronomicznych.
W starożytności Słowianie posiadali kilka typów kalendarzy i form zliczania czasu, jednak do dzisiejszych czasów zachowały się tylko nieliczne, a informacje na ich temat często są przeinaczane, przekręcane lub pomijane milczeniem.
W tym temacie chcę zająć się wyłącznie jedną formą – Kręgoleciem Czisłoboga, zwany także „Darem Kolędy” (Koljady Dar), Aryjsko-Słowiańskim oraz, zupełnie bezpodstawnie „bizantyjskim”. Ostatnia nazwa została nadana przez „historyków”. Informacje na ten temat znajdujące się na Wikipedii całkiem odbiegają od rzeczywistości.
Kalendarz Aryjsko-Słowiański swoją tradycją sięga daleko wstecz. Jednakże wyjątkowo ważne wydarzenia powodują jego „reset” i ponowne zliczanie czasu jaki upłynął od tego wydarzenia.
Kalendarz Słowiano-Aryjski, w przeciwieństwie do obecnie używanych kalendarzy równolegle zlicza czas jaki upłynął nie od jednego, a od wielu ważnych wydarzeń. I tak aktualnie mamy rok:
-
7521 od Stworzenia Świata w Gwiezdnej Świątyni
-
13021 od Wielkiego Ochłodzenia
-
44557 od Stworzenia Wielkiego Koła Raszenii
-
106791 od Stworzenia Asgardu Iryjskiego
-
111819 od Wielkiego Przesiedlenia z Daarii
-
143003 od okresu Trzech Księżyców
-
153379 od Assa dei
-
185779 od Czasu Tule
-
604387 od Czasu Trzech Słońc
-
i.t.d.
Słowianie - Wiara Przyrodzona 