Słowianie – Wiara Przyrodzona

Mitologia Słowian – Boginie i Bogowie Słowiańscy – Cywilizacja Słowiańska

Zaratusztrianizm

Zamieszczono 26 lutego 2015 przez Miron

Zaratusztra

Jeden z wielu pierwowzorów Chrystusa dla rodziny Pizonów, którzy to byli głównymi kreatorami chrześcijaństwa. Kapłan z plemienia Spisów, który był odszczepieńcem od Wiary Przyrody i głównym wieszczem nowej wiary w Bogotroji. Zaratusztra był Skołotą zdrajcą przygarniętym przez Persów – o czym prawią kolejne Taje Księgi Ruty. Zaratustryzm-Zaratusztrianizm itp. powstał około tysiąc pięćset lat przed Chrystusem. Zwolennikiem słowiańskich korzeni zaratustryzmu był polski tłumacz Świętej księgi Awesty, profesor Ignacy Pietraszewski, który nadał księdze tytuł „MIANO SŁOWIAŃSKIE w ręku jednej Familii od trzech tysięcy lat zostające czyli nie ZENDAWESTA a ZĘDASZTA to jest Życiodawcza książeczka Zoroastra, albo AWESTA WIELKA”. Adam Mickiewicz wykładowca na paryskiej Sorbonie, był także zwolennikiem teorii, która przypisywała Słowianom reformę religijną Zaratustry.

Głównym prorokiem i prawodawcą religii perskiej był Zaratusztra (Zoroaster) – syn Burusza. Przez część badaczy jest on uznawany za postać legendarną, pozostali datują jego życie na okres 628-551 p.n.e. lub 1500 lat p.n.e. Stworzył on zaratusztrianizm właściwy, tradycja przypisuje mu również autorstwo Gathów, najstarszych fragmentów Awesty. Nauki Zaratusztry przekazywane ustnie zostały spisane za panowania Sasanidów (III-VII wiek). Protektorem proroka był jeden z władców irańskich, król Wisztapsa

Burusz – ojciec Żar-zdusza (Żarduszta, Zarduszta, Zaratustry, Zoroastra). Irański zapis Burusza brzmi Puruaspa, gdzie aspa – koń, konny, jeździec, posiadający konia, woj konny, pan koni. Określenie aspa jest bardzo dobrze znane Słowianom i było znane równie dobrze Skołotom – brzmiało bardzo podobnie do irańskiego i funkcjonowało podobnie – jako określenie osoby przynależnej do szlachty polskiej – na wojowników poskołockich i posarmackich: (as) pan, waćpan, asan, waść (pan), waspan, aćpan, lub acan. Używane było w Polsce jeszcze w XXVI i XXVII wieku NK – Nowej Koliby – (XVIII i XIX wieku n.e.). Stąd biorą się jako naszym zdaniem mocno uzasadnione i uprawnione przedstawione tutaj interpretacje imienia Puru-aspa. Należy bowiem pamiętać, że Puruaspa był Skołotą więc mamy tutaj tylko irański zapis skołockiego imienia woja z rodu Spitów-Spisaków. Według nas imię to mogło brzmieć po słowiańsku Bur-waćpan, Burwaśpan, Burwaść, Buracan, a po skołocku – pośrednio między brzmieniem słowiańskim a irańskim: Buraspa, Buraspan, Burwaśpa, Buryjaśpan, a znaczyło: Bury Jeździec, Bur Pan, Burus Pan, Burowo.

Najstarsza część Obwiesty (Awesty) uznawana jest za osobiste dzieło Zaratusztry (Żarzduszta). Są to zapisy nazywane Gadhbami, które to niezrozumiałe dla Irańczyków nazwanie my odczytujemy znów z łatwością. Gądby, Gadki. Podobnie jest ze rozumieniem samego miana Aswesty (Obwiesty) niezrozumiałe dla Irańczyków. Dla nas od razu jasne (O-westa, Obwieszczam – wiesta – wieścić – zwiastować, czyli rozjaśniać gwiezdnym blaskiem niebieskim – czyli wieścić Niebiańską Prawdę Objawioną. Owesta –O(b)westa, O(b)wiesta. Podobno jest ona napisana w niezrozumiałym języku AHUNAWAR – Ohunawar – O – Huna (gunia) – War. Pierwsza Gadka Zoriana to – Ohunawar napisana w języku hunoawarskim.

„Panowie-Czaropanowie i Karopanowie z Gór Harów powiadają, że Żarmądszysz (po skołocku mówiąc), Żarmolksis (po odracko-dachijsku), Zordhuszt (po honowarsku), Zarzdusz (po sławsko-istyjsku), Żar-at-Husztra (po persku), urodził sie w górach Gorol-Kamiennych i pochodził z ojca, który był kapłą Bożeboga przybyłym z Bogotroji z plemieniem Spisów, z rodu Spitomęża (Spitama). Ojca Żar-zdusza wołano Borusz Spitama albo Burusz Waćpan, albo po prostu Borys. Tu w górach związał się on z Dagną-Piętną, księżniczka z plemienia Panów ze sławnego rodu Osjoryja, pochodzącego z krwi Osiów i Bierygów-Ryjów.

Żar-zdusz urodził się w 171 roku Starych Czasów chociaż to nie jest pewne do końca, jak i miejsce, które różni różnie podają, a to że przyszedł na świat w Karii albo w Harii-Wiślanii, albo w Kamieniu lub w Warze – w Lęgi Pierwotnej – Lęgieli nad Dunajem. Jego plemię Spitów-Spisaków zostało wybite niemal do nogi z powodu zemsty Karopanów, w wyniku niewybaczlnej zdrady Burusza, jakiej się on dopuścił wobec Strażników Wyspowiszu. To on właśnie, Burusz-Burwaćpan, współdziałał w wykradzeniu nasion Wyspowiszu i zbiciu Ryby Kary z Żalmokszyszem-Dziwnyjuszem.

Sam Żar-zdusz, z powodu tej zdrady ojca, był także ścigany przez Karopanów. Osiągnął pierwsze wtajemniczenie kapłańskie przez ojca w wieku osmiu lat: w obrzędy Ukrytej Bogini Swątlnicy, Kosza-Koszerysa, Bożeboga i Badnyjaka, a także we wszystkie Taje Przesilenia i Równowagi Dorocznej oraz Taje Księżyca. Zaraz potem stracił oboje rodziców.

Czterokrotnie poddano go próbie boskiego sądu i za każdym razem cudownie ocalał. Po ucieczce z niewoli w Górach Harów błąkał się po Stepie Uhorza, Stepie Skraińskim, Stepie Nadciemnomorskim i Zielonej Pustyni Skołotów, a także wśród Monżgołów i Kitajów. Przybył do Bogotroji będąc jeszcze wciąż niespełna dwunastoletnim chłopcem, co ich zdaniem miało miejsce w 183 roku czasu Nowej Koliby„…

… „Tymczasem aga Durasz posłał wici do władcy całej Skołotii – kagantyrsa Widana, że kapła Żar-zdusz głoszący przeciw Wierze Przyrody i prawowitym królom Królestwa SIS (Skołoci, Istowie, Słowianie) zbiegł z jego kraju do Horoszy – nad Morze Orol i nad Jezioro Bałchasz do Bujanii. Kagantyrs Widan wydał zatem nakaz zatrzymania i osądzenia Żar-zdusza gdziekolwiek by go znaleziono. Wici z tym nakazem wkrótce dotarły do wszystkich władców krajów sistańskich, w tym także do Wisztaspęty (Wisztapsa) kniagina Horoszy i Bujanii.

Wisztaspęt kazał zamknąć i postawić pod sąd Żar-zdusza. Kiedy zamknięto Żar-zdusza w więzieniu, tak się wydarzyło, że ciężko zachorował święty biały wierzchowiec królewski, koń samego Wisztaspęty. Nikt nie potrafił go uleczyć z opuchlizny nogi i zdawało się, że wieszczy wierzchowiec, który wszak w obrzędach Świątyni Światła Świata stanowił swoją wróżbą na włóczniach o powodzeniu całego ludu Horoszy, zemrze. Żar-zdusz twierdził, że potrafi wyleczyć boskiego wierzchowca. Kagan Wisztaspęt pchnięty rozpaczą pozwolił mu – pod karą głowy w razie niepowodzenia – podjąć się takiej próby.

Żar-zdusz wyleczył boskiego wierzchowca Świątyni Światła Świata, który mógł wrócić do służby kagana. Wkrótce odbyto przy pomocy owego wierzchowca wróżby, puszczając go na włócznie. Wróżby były bardzo pomyślne, wieszczyły kniaginowi niesłychane powodzenie w najbliższej przyszłości i sławę po wieki. Kołacz-Korowaj, który wytoczono ze Świątyni Swąta był tego roku wyższy dwa razy niż sięgał wzrostem najtęższy woj z drużyny królewskiej. Kniagin Wisztaspęt bardzo był wdzięczny Żar-zduszowi. Nastała ogólna radość a Wisztaspęt uczynił Żar-zdusza głównym kapłanem, zaś jego Zoriańską Wiarę wyniósł na wiarę jedyną w Horoszy.

Kiedy się o tym dowiedział kagantyrs Widan i inni władcy, a zwłaszcza Durasz II, kiedy to dotarło do wiedzy Karopanów nad Dunajem, w Karii i w Górach Harów, zorganizowano natychmiast pod wodzą agi Durasza II Rawy wyprawę, która miała zetrzeć w pył Wisztaspętę i Zorianów w Horoszy. Bowiem, nieposłusznych władzy Widana oraz ich rody, należało pokarać śmiercią do trzeciego pokolenia.

Wyprawa, która wyruszyła z Bogotroji nie była dobrze przygotowana. Bitwa nad Morzem Orol okazała się klęską Durasza, Karopanów, Hyrniaków i innych plemion burskich i dachijskich, jakie wzięły udział w starciu zbrojnym. Wojowie Wisztaspęty walczyli jak uskrzydleni, jak namaszczeni boską ręką i natchnieni boską wenią. Harmia Durasza poszła w rozsypkę, a Wisztaspęt zajął ziemię Hyrniaków (Wierchanów zwanych też Warczanami-Warachami i Wierszanami) – Hyrkanię-Wierchowinę, a także Partię i wypowiedział posłuszeństwo Widantyrsowi oddając się pod opiekę Miodewów (Medów) i Persów. Miodewów z Kraju Miodewów odrodzonego przez Miodewę z Horuszji i agę Dajoka (Dziejana-Dziejoka) z plemienia Dagów-Dagonów, ale w tym czasie już butnych, pysznych i zapatrzonych w Romajów.

Kagantyrs Widan uwikłany w wewnętrzne boje w Królestwie SIS pozostawił swoim następcom nierozwikłaną sprawę Horoszy i Miodewów.

Przez następne lata Żar-zdusz żył spokojnie na dworze kniagina Wisztaspęty, a jego wiara była rozpowszechniana na świat poprzez Horoszę, zwłaszcza do Hyrkanii (Wierchanii) i Partii, a także dalej do Medii (Miodewii) i całej Małej Mazji. Żar-zdusz dostąpił najwyższych zaszczytów, ożenił się z córką ważnego dostojnika dworskiego Wisztaspęty Wragostry, której było na imię Hołowa i urodziły im się dzieci. Po kolejnych latach jego córka Piroczysta wyszła za Jamaspętę, najważniejszego doradcę kniagina Wisztaspęty. Mimo, że Żar-zdusz przez cały ten czas cieszył się ochroną i opływał w dostatki nie mógł być pewny dnia ni godziny.

Dla wypełnienia zemsty Dziewanny wybrano pięciu braci z Trzeciej Drużyny Karopanów, najniebezpieczniejszych i najsprytniejszych wojów. Ci udali się wpierw do Kamienia po namaszczenie kowalisów-kowych, kapłanów Swaroga i Łady, służących tajami kowalstwa plemieniu Wielkich Burów i Bierygów-Ryjnów. Otrzymawszy od nich narzędzia zemsty udali się do Bogotroi, a potem do przybytku Czystów Stopana II Uboga na Dach Świata, aby tam przygotować się do wypełnienia wróżdy.

Raz do roku Żar-zdusz przybywał nad jezioro Kosowe w Górach Dachów, gdzie oddawał się obrzędom oczyszczania, w rycie przekazanym mu przez ojca, tym samym, które Burusz uprawiał z Panami w Górach Kamiennych.

Pewnego razu kiedy Żar-zdusz, mając już 77 lat, ale wciąż będąc w pełni sił i niczego złego już się nie spodziewając, poszedł nad jezioro Kosowe i zanurzył się w jego zimnych wodach, zjawił się tam Brat Okres. Brat Okres okazał się być jednym z Pięciu Braci Karopanów z Bogotroji i nie pozwolił już wypłynąć Żar-zduszowi na powierzchnię.

W ten sposób Żar-zdusz zakończył żywot po 77 latach i 40 dniach i wtedy dopiero dopełniła się zemsta Trzeciej Drużyny Karopanów. Wtedy też zdjęta została z nich klątwa, i stali się na powrót Panami w Górach Harów. Był 248 rok Starych Czasów Nowej Koliby.

Niektórzy powiadają, jednak że Żar-zdusz został zasztyletowany nie przez Okresa w wodach Jeziora Kosego, a przez Rahwasza, Brata Okresa, na dworze Wisztaspęty.

Nad tym jeziorem Kosowym (znanym Persom jako Kasawa, a Skołotom jako Kosogoja – czyli Jezioro gromady Kosegów-Kosezów) miał mieć Żar-zdusz święte zbliżenie z żoną Hołową. Jego nasienie spoczęło wtedy w żywych wodach owego Jeziora Kosa. Z dziewicy i nasienia Żar-zdusza z Jeziora Kosa ma się narodzić, w 3000 lat po jego śmierci, trzech synów Zbawicieli Świata. Zwani są oni Pojmicielami Prawego Posłania – Szyszjątami, Jątami Szyszów. Owi Jątowie mają nosić imiona Gusitar, Gusitorga i Szyszująt-Straszjęta.

Według Zorianów, których pogląd podziela także wiele kapiszt i kącin oraz gromad Wiary Przyrody, Żar-zdusz jako ofiara wróżdy, a więc męczennik, który był wyróżniany przez wielu bogów (Swątlnicę – Władczynię Skrzystych Krów, Swątowego Wierzchowca – Świchrza – Władcę Stad Świętych Koni, wszystkich Bogów Kiru – dwugłowych Stronporów – których zwierzętami rodowymi są Krowy i Byki, Dażbogów-Sołów – Władców Turów, Ładów – Panów Wiedzy i Wojny, Mokoszów-Źrzebów – Władców Wilków, Swarogów-Żgwiów – Władców Ognia, Sporów – Władców Powodzenia i Szczęścia, Wodów – Władców Wód, w tym Wód Spadających, Prowów – Władców Prawości i Czystości, a wreszcie Podagów-Mirów – Władców Drogi i Posłania) zajął w Zaświatach po śmierci szczególne miejsce.

Jako człek wyjątkowo prawy i czysty, stał się trzecim z Ludzi (po Mężu II Mążynosie i Radomudrze), który uzyskał przywilej udziału w sądach na Górze Onawielnej i stanowi orszak Bogów Sądu – Prowego, Sądzy, Sowiego i Lelija. Stoi on w Jaskini Skonu przy końcu Mostu Czynwątu i Prawątu skąd kieruje we właściwe strony zmarłych, których bierze następnie Sowica-Polel na Nawną Drogę-Pąć i wiedzie do przeznaczonej im Nawi. W owym sądzie biorą też udział Podag-Mir – Pan Drogi i Spokoju, Swaróg – Władca Ognia Ogni, Straszny Prawota-Prawdziwc z Wagą Uczynków i Boski Posłaniec – Pąćdagżwik.”
C.D.N.

Źródło: Mitologia Słowian „Księga Ruty”, autor Czesław Białczyński
Żródło: Eioba

Zaratustra – oдин из многих прототипов Pizonov семью Христа, который были основными создателями христианства.

2 komentarze do “Zaratusztrianizm”

Dodaj komentarz Anuluj pisanie odpowiedzi