Najważniejsze haplogrupy Y-DNA występujące wśród ludności Europy

---

R/R-M207 – haplogrupa Y-DNA powstała około 31.000 [10] (34.000 – 27.000) lat temu na południowej Syberii. „… Około 31.900 p.n.e. wyłania się haplogrupa R (zob. Yfull tree). Najstarsze archeologiczne R* rozpoznano w szczątkach człowieka z  24.000 p.n.e. w  Mal’ta nad rzeką Angarą, wypływającą z  Bajkału pod Irkuckiem w Południowej Syberii (Raghavan 2013). Także późniejsze, bo z około 7500 p.n.e. potomstwo haplogrupy R, wykazujące haplogrupę R1a i mutację M198, zostało zidentyfikowane w  dwóch grobach także nad Angarą, w  Lokomotiv pod Irkuckiem (Moussa 2016). …” [12]

R1/R-M173 – haplogrupa Y-DNA, którą można nazwać słowiańsko-celtycką, powstała około 27.600 lat temu w  Azji Środkowej [10]. Lokalizuje się jej najstarsze populacje w  Azji, na przykład w  rejonie Ałtaju.

R1a/R-M420 – haplogrupa Y-DNA charakterystyczna dla ludności słowiańskiej, indoirańskiej, Bałtów i częściowo Germanów. W skrócie można ją nazwać haplogrupą prasłowiańską. Według [10] powstała ona około 22.100 lat temu. Według [8] powstała około 20 (22-25) tys. lat temu w  rejonie południowo-zachodniej Syberii i północnego Kazachstanu lub na obszarach granicznych dzisiejszych Turcji i  Iranu.

Przywędrowała do Europy około 14 tys. lat temu. [8] Ma dwie bardzo dla nas ciekawe podgrupy: R1a1a i  R1a1a7. cd. [12] „… 2. Z  uwagi na powyższe znaleziska można uważać, że zapewne w  tym rejonie 22.900 p.n.e. z  haplogrupy R wyłonił się początek genetycznego rodu R1a-M420, a około 18.400 p.n.e dwie jego gałęzie: haplogrupa M459 z późniejszymi podgałęziami M198 i YP1272 z czasu 14.100 p.n.e  oraz bratnia haplogrupa YP4141 z  późniejszymi podgałęziami YP4131 i  YP5018 z  czasu 12.600 p.n.e

---

Pochodzenie Polaków – Lechitów

---

Kim była ta ludność? Otóż jakieś 5 tysięcy lat temu, nasze ziemie zamieszkiwali ludzie bardzo mało zróżnicowani pod względem genetycznym i wyglądem fizycznym. Tutaj na tych ziemiach była kolebka jasnowłosych i jasnookich ludzi o jednorodnym  wyglądzie, charakteryzującym się haplogrupą R1a1a1 Y-DNA. Były to grupy rolniczo – łowiecko – myśliwskie, które zajmowały się głównie polowaniami a także hodowlą, uprawą i zbieractwem. Skąd się wzięli na tych terenach, nic nie wiadomo. Wiadomo jednak, że duże grupy tych ludzi rozeszły się we wszystkich kierunkach. Jedna poszła na Skandynawię i w stronę Renu, druga na południe i wschód. Tereny zachodniej Europy były zamieszkane przez ludność o znaczniku haplogrupy (R1b1b2)  Y-DNA. Zamieszkiwali oni wspólnie z mniej liczną a starszą ludnością o haplogrupie I2b. Południe Europy zamieszkiwały plemiona o znaczniku (I2a) Y-DNA. W II tys. z Europy wyruszyli Ariowie (R1a1a) i zaczęli podbijać Azję, udając się do Indii i Chin. Do dziś pozostały po nich ślady na Syberii, potomkowie plemion Xiongnu. W Kirgizji, Afganistanie, Pakistanie, Indiach, Iranie i na Bliskim Wschodzie haplogrupy R1a1a. Czyngis-chan, miał ponoć niebieskie oczy i cechy Ariów oraz wschodnią chytrość i przebiegłość.

Grupa zachodnia (R1b1ba) wyruszyła na podbój Afryki i Bliskiego Wschodu. Na tym terenie rywalizowali o wpływy i królestwa z Ariami, którzy podbijali wcześniej Indie i Persję a później ruszyli dalej na teren zamieszkały przez Semitów.  W I tyś. p.n.e. na terenach dzisiejszej Polski i wschodnich Niemiec zaczęła się tworzyć wspólnota ludów R1a1a, Ariów polskich i Skandynawów (I1a). W tym też okresie z Bliskiego Wschodu ku Europie podążali już ucywilizowani Celtowie (R1b1b2) zmieszani z bliskowschodnimi ludami o haplogrupach: E1b1b, G2a, J1 i J2.

---

Źródło oryginalnego artykułu

---

Boski Programista upomina błądzących historyków

 

---

Współczesna nauka odsyła w bajeczną przeszłość, ukutą na potrzeby „Drang nach Osten” (niemiecki: „Parcie na Wschód”), propagandową teorię o prymitywnych Słowianach, którzy zajęli ziemie po cywilizowanych przodkach Niemców dopiero na przełomie Starożytności i Średniowiecza. Prawda ujawnia się po latach uprawiania propagandy przekonującej o tym, że przodkowie Polaków dopiero w VI wieku po Chrystusie zajęli ziemie między Odrą, a Bugiem – po odwiecznie obecnych tu Germanach, którzy poszli zdobywać Rzym.

Przełom rozpoczął się na polu, którego historycy sprzed XXI wieku nie mogli przewidzieć. 26 stycznia 2000 roku prezydent USA Bill Clinton oraz premier Wielkiej Brytanii Tony Blair ogłosili na wspólnej konferencji prasowej opracowanie wstępnej mapy pełnego ludzkiego DNA stwierdzając: „Zostajemy przeniknięci głębszym niż kiedykolwiek podziwem wobec złożoności, piękna, i niezwykłości najświętszego daru Bożego.” Okazało się bowiem, że człowiek jest istotą z zapisanym wewnątrz ciała programem, przerastającym skomplikowaniem wszelkie osiągnięcia informatyków.

Genetyka gwałtownie przyspieszyła. Naukowcy odkryli, że każdy człowiek ma zapisane w swoim organiźmie nie tylko własne, osobiste dzieje, ale również swoich przodków. Informacje te pozwalają nie tylko ustalić przodków w sensie biologicznym (oczywiście bez imion i nazwisk), ale również kiedy i gdzie przebywali oni w dalekiej przeszłości.

Polskie tysiąclecia
Dzięki postępom genetyki, w 2009 roku międzynarodowy zespół naukowców pod kierownictwem Petera A. Underhilla z Uniwersytetu Stanforda w USA ustalił, że znakomita większość dzisiejszych Polaków (niemal 60 proc.) należy do tzw. haplogrupy R1a1a7, dziedziczonej z ojca na syna. Co jednak ważniejsze, według naukowców z zespołu Underhilla, mieszkamy na naszych ziemiach od 10 tysięcy lat! Mało tego, poza Polską tę haplogrupę mocno reprezentują tylko Słowianie na Białorusi, Ukrainie i w Rosji, ale już w mniejszej skali niż w Polsce. Za to najwięcej jej przedstawicieli jest wśród Serbołużyczan w Niemczech, którzy też od tysiącleci mieszkają między Odrą, a Łabą. Tak padł mit o Germanach, którzy do połowy pierwszego tysiąclecia po Chrystusie mieli tworzyć między Łabą a Wisłą wszelkie kultury, podczas gdy Prasłowianie siedzieli w ziemiankach kopanych wśród bagien nad Prypecią. Kolejne badania doprowadziły innych specjalistów do wniosku, że kolebką tego rodu Prapolaków mogły być dzisiejsze Kujawy i stąd miała zacząć się ekspansja najpierw na Południe – na Bałkany, następnie na Zachód, a później na Wschód, aż do północnych Indii. Jednak nigdy wszyscy nie wywędrowali znad Wisły. Starożytność przodków Polaków na ich ziemi udowodniły też prace licznych genetyków amerykańskich, rosyjskich i polskich, m.in. prof. Tomasza Grzybowskiego z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, który dla odmiany badał głównie geny dziedziczone w linii żeńskiej – z matki na córkę.

---

Źródło oryginalnego artykułu

---