Naród, pozbawiony swoich tradycji i kultury, jest skazany na zagładę

---

Zacznijmy od tego ze rodowicie polskie tradycje słowiańskie były przed okresem chrystianizacji lecz wielu o tym zapomniało i utożsamia tradycje chrześcijańskie za rodowite tradycje polskie lecz tak nigdy nie było i nie jest. Nie będę tłumaczył podawał przykłady i linki bo nie warto tłumaczyć coś ludziom zbyt pewnym swoich przekonań tak że nawet nie dopuszczającym możliwości że mogliby się mylić. Ale to że wy gadacie tak a ja inaczej nie zmienia faktu że jeżeli większość nawet poprze wasz to nie będzie to oznaczało ze macie racje albo że ja jej nie mam. Bo są pewne dowody i fakty niezbite co jest rodowicie polską tradycją a co jest tradycją z okresu chrystianizacji. Naród, pozbawiony swoich tradycji i kultury, jest skazany na zagładę no właśnie czy tradycja obchodzenia świąt to tradycja polska rodowicie polska od tysiącleci czy przyjęta od kogoś na rzecz odrzucenia tej rodowitej.

W rodzimej wierze rytuałami są przede wszystkim obchody świąt cyklu przemian w przyrodzie, związane z charakterystycznymi dla Europy porami roku. Poczynając od wiosny, a kończąc na zimie zataczany jest przez naturę krąg cyklu życia, śmierci oraz narodzin.

W kluczowych momentach tego cyklu rodzimowiercy obchodzą cztery najważniejsze słowiańskie święta: 21 marca – Jare Święto (pierwszy dzień wiosny), również Święto Jaryły, Jare Gody – święto obchodzone w czasie równonocy wiosennej (21 marca) lub w pierwszą niedzielę po równonocnej pełni Księżyca, odwołujące się do symbolicznego przepędzenia zimy, a także powitania i przyjęcie wiosny, oraz związanych z tym obrzędów magicznych (znanych z przedchrześcijańskiej kultury ludowej Słowian) – takich jak topienie Marzanny lub malowanie jajek – mających wnieść do domostw energię i radość życia oraz mających zapewnić urodzaj i powodzenie na cały nowy rozpoczynający się wiosną rok wegetacyjny. Dla rodzimowierców słowiańskich święto poświęcone szczególnie Matce Ziemi oraz związane z postacią bóstwa Jaryły. Święto ku czci odradzającego się życia (nawiązuję do świątecznego cyklu pożegnaniem zimy i powitaniem wiosny, sięgającego czasów pogańskich – p. analogicznie Maslenica).[9][10][11] tak wyglądało to święto jako święto tradycyjne i jako przejaw kultury narodowej więc mów święto przyjęte od kogoś a nie rodowite.

---

 Źródło oryginalnego artykułu

---

---

---

1 – 22 czerwca – Kupała, Święto Kresu (krzesania ognia) – Święto ognia, wody, życia i miłości. Początek lata. Osobny artykuł: Noc Kupały.

23 września – Święto Plonów, Dożynki – początek jesieni. Osobny artykuł: Dożynki.

21-22 grudnia – Święto Godowe, Godowe Święto, Szczodre Gody – przesilenie zimowe, śmierć Starego Słońca, narodziny (odrodzenie) nowego, młodego. Osobny artykuł: Święto Godowe.

Oprócz wymienionych świąt głównych obchodzone są również inne święta poboczne, związane z tradycjami regionalnymi oraz kultem zmarłych, np. obchodzone kilka razy w roku (szczególnie w okresie kwietniowym oraz koło 2 listopada) „Dziady” (święta ku czci zmarłych Przodków). W innych krajach słowiańskich współcześnie stosunkowo popularne są też święta poświęcone poszczególnym bogom, jak Dzień Welesa (Czechy, Rosja), Święto Peruna (20 lipca, Słowacja, Rosja) czy Mokoszy (Rosja, Słowacja, Czechy), a także takie święta jak: Kraczun (Rosja, Słowacja), Koljada-Kolęda (Rosja), Kamajeżyca (w różnych wersjach nazwy).

Do najważniejszych elementów rytuału zalicza się: Obecność prowadzącego (lub prowadzących) obrzęd – tzw. żerców (wołchwów), czasem również ich pomocników. Ogień obrzędowy (rozpalany i witany rytualnie), o znaczeniu sakralnym. Rytuały oczyszczania wodą. Ofiary (tzw. obiaty) dla bogów, przodków, demonów, żywiołów (np. w postaci chleba, miodu, kaszy); również treby (ofiary obowiązkowe). Muzyka, rytm, śpiew – pieśni obrzędowe śpiewane przez żerców i uczestników. Wróżby, przepowiednie, odczytywanie znaków. Szczególnie podkreślanie jedności z naturą, związków ludzi i przyrody. Składanie prośb o pomyślność, ochronę. Podziękowania za doznane korzyści. Stymulowanie cyklów natury i wegetacyjnych – witanie, żegnanie, przyzywanie lub wyganianie pór roku (lub ich odpowiedników – np. odpowiednich bóstw), nowego (młodego) Słońca, rytuały pobudzania płodności Ziemi. Oddawanie czci przodkom, przyzywanie ich, witanie, odprawianie.

Poczucie więzi – taneczny korowód, wspólna biesiada, utworzenie kręgu przez uczestników (dodatkowo o znaczeniu symbolicznego rozdziału obrzędowej strefy sacrum – kręgu uczestników i jego wnętrza – od reszty świata). Symboliczne powracanie do czasu mitycznego, odgrywanie i przypominanie mitów. Wykonywanie uświęconych czynności zwyczajowych. Czynności wykonywane przez wszystkich uczestników obrzędu – wspólne dzielenie się chlebem, miodem, wznoszenie tzw. zdrawic (rytualnych toastów), libacja, dzielenie się plonem (współcześnie również w znaczeniu symbolicznym), inwokacje. Obrzędowa uczta (biesiada, „igryszcza”) po głównej części rytuału – zabawa, spożywanie pokarmów i napojów (głównie alkoholowych – miodu, piwa) na chwałę bogom, symboliczna uczta z przyzwanymi przodkami. to jest rodowita kultura polska jezeli o takich już mówimy nie mylcie jej z kulturą syjonistyczną

---

---

Jest to stary słowiański znak Swadziebnik – z jednej strony znak ślubów – swadźby, a z drugiej znak wierności wartościom i ślubom rozumianym jako przysięga – Znak Mocnej Więzi – Obwaru i Okołu (gromady) Sjemi – Rodziny i Rodu oraz Zadrugi i Narodu. Znak Związku Rodów w Zadrugę, znak świętego pojednania i narodzin Nowej Zjednoczonej Wiary Przyrodzonej – JEDNEJ WIARY PRZYRODZONEJ – WIARY PRZYRODY – Znak Związku Zadrug w Gromadę – Znak Związku Gromad – ZNAK NARODU. Znak złączenia węzłem wieczystym. Znak związku Ciała, Duszy, Ducha i Światłości w nową Żywą Jedność – połączenie Ognia i Wody – męskiego z żeńskim. http://bialczynski.wordpress.com/

W tym znaku widać także: 1 – Centrum – Bóg Bogów, 2 Swastyki żeńska i męska – 2 Bogów Działu, 4 Płatki Kwiatu przy centrum – 4 Bogów Kiru, 8 Żywiołów – 8 Ramion swastyk, 12 Mocy – (4 Białe Koła 4 Białe Bramy 4 Białe Strzałki [ostrza].

I Starosłowiańska Świątynia Światła Świata zrzesza tych, którzy nie tylko wyznają Słowiańską Wiarę Przyrodzoną, ale którzy aktywnie ją wieszczą. Każdy uczestnik naszej Świątyni na swój sposób od dziesiątków lat lub od bardzo niedawna głosi całą swoją wiedzę o prastarych wierzeniach i oddaje całe swoje umiejętności by dać kolejnym pokoleniom podstawę do kultywowania Wiary Przyrodzonej Słowian w formie obrzędów prywatnych, rodzinnych, domowych, publicznych, świątynnych.

I Starosłowiańska Świątynia Światła Świata nie narzuca nikomu Pocztu Bogów, formy rytuału, kalendarza obchodów świąt, sposobu ich obchodzenia – Świątynia wieszczy Wiedę – czyli daje Światło Światu – Każdy z nas ową wiedzę (Wiedę) zawartą w Czwórksięgu Wielkim Wiary Przyrod(zone)y i wyrosłych z Czwórksięgu – Apokryfach Wiary Przyrody, powinien spożytkować dla siebie, użyć jej w stosowny dla siebie sposób, przekazać ją następnym pokoleniom zgodnie ze swoimi możliwościami i chęciami, sprawić by jego życie i życie jego bliskich było lepsze, ciekawsze, sprawiedliwsze dzięki wykorzystaniu owej Wiedy Czwórksięgu.

Jest nas wielu, Wiara Przyrody jest przekazywana przez różne związki religijne i świeckie w Polsce, w całej Słowiańszczyźnie i w innych krajach świata (np. USA, a nawet w Chinach). Każdy kto wzbogaca przez swoje działania i utrwala Wiarę Przyrody na Świecie jest potencjalnym członkiem naszej Świątyni. To czy jest jej członkiem rzeczywistym zależy tylko od tego czy ma ochotę przedstawić nam swoje działania i zadeklarować uczestnictwo w Starosłowiańskiej Świątyni Światła Świata. Jesteśmy wspólnotą krzewicieli Wiedy i Słowiańskiej Wiary. Być krzewicielem lub wieszczem Wiary Przyrodzonej Słowian to znaczy być dobrym, szlachetnym, sprawiedliwym i rycerskim. To znaczy żyć w Duchu Szlachectwa Serbomazowskiego (sarmackiego) – gdzie słowo i uczciwość i prawda są jedynym drogowskazem.

To znaczy żyć w duchu kobiecości zgodnej z macierzyńskim duchem Matki Ziemi i przekazicielskim duchem Mokoszy Mazońskiej (skołocko-mazowsko-mazowijskiej). To znaczy być rycerzem według Kodeksu Harskiego (życie dla Ojczyzny i Macierzy – śmierć wszystkim wrogom po Wsze Czasy). To znaczy wyznawać Wiarę Przodków (nuruską, budynowską, harską, lęgijską, wędyjską, serbomazowską, istyjsko-jątyjską, dawańską, skołocką, burowijską). To znaczy żyć w poszanowaniu i zgodzie z Rodżaną-Przyrodą Naszą Jedyną Karmicielką.

---

---

Za święty symbol uznajemy: Swarzycę (rzadziej zwana Świąszczycą) – jeden z symboli solarnych, który występuje w kilku podobnych do siebie wariantach graficznych. Za Święty Symbol uznajemy Swarzyce wmurowaną w ścianę kolegiaty w Kruszwicy, jeden z najcenniejszych zabytków kultury duchowej Słowian. Prawdopodobnym pierwotnym miejscem tego obiektu była domniemywana Świątynia Swarożyca w Swarzędzu.

BLOG ten ma ukazać każdemu kto zechce się tutaj na chwilę zatrzymać rozległy, niemal doszczętnie zatopiony ląd, który nie leży wcale na antypodach Ziemi, lecz wokół nas, być może w naszych umysłach i sercach. Ma się on w swoim założeniu przyczynić by jak najwięcej osób odnalazło dla siebie ten zaginiony świat i odnalazło siebie poprzez ów Święty Ląd we współczesności.

---

---

Ręce Boga lub tzw: Krzyż Słowiański. równoramienny krzyż, którego każde ramię zwieńczone jest poprzecznym odcinkiem z którego odchodzi po pięć lub sześć krótkich ramion. według części badaczy symbol ten stanowi ideogram oznaczający pojęcie Boga Najwyższego. A także Równoramienny Krzyż – Podobnie jak w innych grupach indoeuropejskich, krzyż u Słowian powszechnie związany był z siłami przyrody oraz symbolizował równowagę wszechświata. Krzyż ten występuje często w kształcie greckiej litery X.

Jako Polacy, Słowianie, Lądyjczycy (czy też Lądzianie-Lędzianie, inaczej mówiąc z grecka – Europejczycy) jesteśmy ukształtowani na równi przez nasze dzieje (historię) i pradzieje (mity, wiarę i prehistorię). Pierwsze są domeną nauki, drugie mitologii. O ile nasze dzieje znamy jako tako, pradzieje stanowią ciągle mglistą, nieodgadnioną przestrzeń, mnogo usianą białymi plamami. Świat magiczny naszych przodków stanowi integralną część naszej współczesnej mentalności i kultury. Trudno rozumieć w pełni własny język nie znając źródeł słów, pojęć i znaków. Krzyż Słoneczny zwany czasem Słonecznym Kręgiem.

W mitologii słowiańskiej spotykany w formie dwu- cztero- sześcio- i ośmioramiennej, często wpisanej w okrąg. Forma sześcioramienna krzyża wpisanego w okrąg widnieje również na posągu Światowida Zbruczyńskiego. Symbol ten pojawia się często na megalitach. Koło z dwiema przeciętymi osiami to jeden z najstarszych symboli solarnych Indoeuropejczyków. Wierzenia magiczne, mity i język to nierozerwalny splot, którego poszczególne składowe kształtowały się we wzajemnych oddziaływaniach przez tysiąclecia. Jesteśmy jak zielona, kwitnąca korona drzewa, które rosło bardzo długo. To prastare drzewo wciąż wypuszcza młode gałęzie i świeże listki. Jest wieczne tylko dlatego, że odnawia się każdej wiosny. Czy drzewo podcięte u korzeni może wydać naprawdę zdrowe owoce? Nie sposób zaprzeczyć, że niepamięć głębokiej przeszłości „podcina” naszą przyszłość.

---

---

To co tutaj znajdziecie nie jest dogmatem ani wykładem, lecz odtworzeniem, które oparto na narzędziach i źródłach naukowych, zebraniem w mitologiczną jedność większości tego, co wytworzyła w tej sferze kultura Słowian na przestrzeni dziejów.

Trystyka – trójramienny symbol solarny, którego każde z ramion zakończone jest spiralnie w tym samym kierunku oraz inne symbole religijne, których wymowa jednoznacznie odnosi się do pogańskiego kultu religijnego. Jest jednak nie tylko odtworzeniem, ponieważ jest prawdą objawioną, olśnieniem, zapisem podanym przez natchnienie i intuicję. Jest wieszczym głosem, którego wszakże nikt nie musi słuchać, ale też każdy kto zechce może wierzyć. To czym się zajmuje i czym jest Starosłowiańska Świątynia Światła Świata można określić jako zbór krzewicieli Wiary Przyrodzonej Słowian, głoszących ową wiarę w postaci odtworzonej, ale też uzupełnionej i rozwiniętej tam gdzie procesy historyczne naruszyły ciągłość tej wiary.

W niektórych praktykach wierzeniowych – na przykład w dziale publicznych obrzędów – brutalna ingerencja chrześcijańskiej nietolerancji trwa już w tej chwili 1000 lat. Zniszczenia sięgnęły więc bardzo głęboko – bez odtworzenia nie jest możliwe krzewienie i przeżywanie PEŁNEJ WIARY. Publiczne obrzędy i Poczet Bogów wyższych były szczególnie ostro tępione przez ten czas, a wyznawcy nie raz byli karani śmiercią za swoją wiarę. Mimo tych prześladowań – o czym możecie tutaj [na tym blogu] przeczytać – Słowiańska Wiara Przyrody przetrwała najwścieklejsze ataki i rozwija się dzisiaj dzięki poświęceniu wielu pokoleń Strażników Wiary Przyrodzonej, którzy wywodząc się z najsekretniejszej gromady żerców – grumady kudawów-wieszczów (cudawników, kudiesników, czudełosów) przenieśli światło Starej Wiedy i nadal dzisiaj wiodą słowiański lud drogą do Wiedzy Własnej – Wiedy Przyrod(zone)y. To co tutaj znajdziecie nie jest fikcją, ponieważ stanowi żywą wiarę osób zgromadzonych w Starosłowiańskiej Świątyni Światła Świata. Nie powinno się zatem wątpić w wierzenia, które są żywe i wyznawane, ani w uświęcone ryty i tany, które są kultywowane. Święte Miejsca i relikty stanowią zabytki archeologiczne, których pierwotnym przeznaczeniem było pełnienie w całości lub częściowo funkcji religijnych religii przedchrześcijańskiej w tym przede wszystkim sprawowania kultu.

ŚWIĘTE MIEJSCA – Za święte miejsca Słowianowierców uznajemy: Góry na których odbywały się rodzime obrzędy, w szczególności masyw góry Ślęży i Raduni oraz Łysą Górę – szczyt w Górach Świętokrzyskich. Kamienne Kręgi – Odry Kamienne kręgi – jako przykład niech posłużą, szczególnie znane Kamienne Kręgi Gotów w Grzybnicy. Pomimo niesłowiańskiego charakteru tych obiektów, kamienne kręgi stanowią element dziedzictwa kulturowego tych ziem. Jako, że kręgi te pełniły funkcje zgromadzeń w celach religijnych, czujemy się w szczególnym obowiązku podtrzymywanie pierwotnych funkcji tych obiektów. Ponadto fragmenty grodzisk z występującymi miejscami pogańskiego kultu, cmentarze, miejsca gdzie naukowcom udało się udowodnić istnienie rodzimych praktyk religijnych, miejsc obrzędów, sanktuariów w tym świątyń Wiara Przyrody istnieje i ma swoich wyznawców, ma swoją świątynię, ma swoich krzewicieli – jest żywa.

Księga Tura jest księgą Wiary Przyrody – tak samo jak Księga Ruty i Księga Tanów. Jest tak czy ktoś tego chce czy nie, mimo że Starosłowiańska Świątynia Światła Świata, która jest spadkobierczynią Szczepu Rogate Serce, nie ma statusu związku wyznaniowego. Status taki uważamy za zbędny. Czy jesteśmy Wiarą – tak, czy jesteśmy zborem – tak, czy wyznajemy Wiarę Przyrody – tak, czy jesteśmy organizacją – NIE, bo chcemy aby nic nie mogło nas zniszczyć ani skrępować. Nie da się zaś zniszczyć tylko czegoś czego nie ma. Gdy nie ma organizacji da się zniszczyć tylko poszczególnych ludzi. Ta zasada pozwoliła przetrwać przez wieki, Strażnikom Wiary Przyrod(zone)y, a także nam samym – Starosłowiańskiej Świątyni Światła Świata – współcześnie, przez 55-lecie totalitarnej (niemieckiej i sowieckiej) niewoli. Jest to więc dział Starosłowiańskiej Świątyni Światła Świata. Jesteśmy wszyscy dziećmi jednego Drzewa Życia.

Czesław Białczyński. Wyznanie Wiary Słowiańskiej Przyrodzonej (za Zachodniosłowiańskim Związkiem Słowiańskiej Wiary) Wierzymy w Słowiańskich Bogów. Wierzymy w mądrość, dobro i piękno ukryte pod Ich obliczami. Słowiańscy Bogowie są źródłem życia, mocy i szczęścia. Wiara w Nich to kontynuowane przez nas dziedzictwo. Słowiańscy Bogowie, czczeni od tysiącleci są dla nas najpiękniejszym i najbliższym sercu wyobrażeniem Boskiej Mocy. Bogowie stanowią zhierarchizowany, wielopostaciowy, wzajemnie uzupełniający się ład. Porządek wyłoniony z chaosu. Wierzymy, że Bogowie nadają sens naszemu istnieniu, wierzymy, że ochronią od zapomnienia czyny naszych przodków, nas, nasze dzieci i wnuków. To co najwartościowsze przekazane będzie dalej w wiecznym cyklu odradzającego się życia. Uznajemy, że śmierć człowieka stanowi koniec pewnego etapu. Jest warunkiem przejścia w nowszą, coraz to inną postać bytu. Zrzuceniem starej, wyczerpanej już formy. Nagrodą dla szlachetnych i wytrwałych jest wstępowanie w nieustannie wyższe poziomy istnienia, bardziej świadome, bardziej doniosłe, bliższe Bogom.

Wiedza człowieka nie osiągnęła poziomu pozwalającego arbitralnie wyrokować o istocie wszechświata, wiemy jednak o jego nieustającym wzroście. Możemy włączyć się w ten rozwój. Ciągły rozrost wypełnia treścią nasze życia i daje wiarę w przetrwanie naszych czynów. Wyznajemy surowe zasady etyczne. Słowianowierca żyje godnie, uczciwie i szlachetnie. Piętnuje lenistwo, tchórzostwo, lekkomyślność i obłudę. Za najbardziej nikczemną uznaje zdradę. Jesteśmy wrogami małości, nade wszystko potępiamy brak woli wyzbycia się jej. Krzewimy to, co w nas najlepsze. Ponosimy odpowiedzialność za nasze czyny. Wzrastamy i tworzymy, tak jest nam przeznaczone.

Jesteśmy obrońcami swego, naszych rodzin i naszej wspólnoty. Bronimy prawa do życia na własnym terytorium, bronimy przestrzeni naszej cywilizacji. Obowiązek ten wynika z najoczywistszych praw natury. Nasze obrzędy to włączanie się w rytm natury, odnajdywanie mądrości w regułach przyrody i boskich prawach w niej zawartych. Obrzędy to pielęgnowanie więzi ze wspólnotą etniczną i duchową.

Wspólne modły i wieczerzania. Cześć składana przodkom. Obiata czyniona Bogom. Przywracamy znaczenie pradawnym rodzimym świętom. Pokładamy wiarę w rozum, źródło ludzkiego poznania. Pokładamy wiarę w nasze siły, przyczynę ciągłej przemiany. Pokładamy wiarę w duszę, pierwiastek boski w człowieku. Nasza wspólnota obdarza nas pomocą, ofiarowuje nam wsparcie. Razem wydobywamy to, co w nas najwartościowsze, czyli to co jedyne godne uwagi. Swarzyca, trystyka, koło oraz równoramienny krzyż to symbole słowianowierców, symbole kodujące wiedzę o porządku wszechświata. To z czystym sercem można nazwać polskie rodowite tradycje.

---

Źródło oryginalnego artykułu