Bogini Łada

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

---

Łada córka Białobogi i Czarnogłowa. Opiekunka łowiectwa, polowań z nagonką, pułapek. Łaskawa – to jest ta która wyzwala w tę albo tamtą stronę. Także łagodząca spory, opiekunka małżeństwa, pani mądrości.

Lela, Lejla, Ład-Będa (Lęda-Będa), Ład-Boda, Lądobyta, Ładaw, Ładań – Pani Mądrości, Pani Ładności i Pani Łowów, Pani Modra (Mądra, Mędra, Pani Mudra), Dawczyni Ładu i Pokoju, Dawczyni Spokoju.

Łada to nie tylko imię bogini, ale też miano mitycznej skrzyni, którą kiedyś posiadała Perperuna, a która trafiła w końcu do Ładów. Łada-Łagoda i jej kapłanki pełniły rolę inicjacyjną, uładzania (doprowadzania do ładu) młódzi, co odbywało się w specjalnych obrzędach, zachowanych do niedawna w Lednicy Górnej, gdzie znajdowała się jej świątynia (znanych dziś jako Siuda-Baba).

---

---

---

ŁADA

Bógini Dużych Mogtów (Bogów Mocy)

Ród: Ładowie

---

Przynależność:
Twer Swąta, Trzem Czarnogłowa, Tum Jesze-Yassa, Tyn Ładów.

---

Zajmowany krąg:
Piąty Krąg

Pochodzenie:
Córka Białobogi i Czarnogłowa

---

Mąż-Brat:
Łado

---

 Dzieci:
 Gogołada z Rodu Ksnów – Córka Łady-Łagody i Chorsa.
Bliźniacy Lelij i Polel-Sowica – synowie Welesa i Łady-Łagody.

---

Postacie-wcielenia (równe miana):
Łada-Łagoda, Łada-Łaska i Łada-Ładna (Łaba-Luba-Lela)

---

Inne nazwania jego osoby (przydomki):

Laila, Lajla, Leila, Lejla, Lela, Ład-Będa (Lęda-Będa), Ład-Boda, Lądobyta, Ładaw, Ładań, Lelija – Pani Mądrości, Pani Ładności i Pani Łowów, Pani Modra (Mądra, Mędra, Pani Mudra), Dawczyni Ładu i Pokoju, Dawczyni Spokoju.

---

Funkcja (zakres działania):
Opiekunka łowiectwa, polowań z nagonką, pułapek. Łaskawa – to jest ta która wyzwala w tę albo tamtą stronę. Także łagodząca spory, opiekunka małżeństwa, pani mądrości.

---

Narzędzia czarowne – oznaki władzy:
Złoty Łuk, Jemiołowe Strzały, Złoty Kołczan i Gałąź Owocującej Jemioły. Posiada też Złotą Skrzynię zwaną Ladą, która jest jednak najprawdopodobniej narzędziem czarownym Plątwy.

---

Pomocnicy (Stworze – bogunowie):
Szczekotuny (Dziwy, Dziwce, Dziwowie, Divuny, Diwy).

---

Istoty towarzyszące, ich przejawy:
…

---

Romanse:
…

---

Wrogowie:
…

---

Przyjaźnie:
Urodzenie przez Dziewannę Ładziwa-Diwa związało tyny Ładów i Dziwieniów węzłami pobratymstwa. Dziewanna często przebywa z Ładą-Łagodą, z Ładem oraz ze swoim synem. Zwłaszcza chętnie odbywa z nimi wspólne łowy i polowania. Także w Wielkiej Bitwie te dwa rody stają ramię w ramię.
Bogini Gogołada

---

 Funkcje psychiczne – uczucia, odczucia:
…

---

  Patron dla:
…

---

Wygląd:
…

---

Współczesny atrybut:
…

---

 Co dobrego lub złego darował, zrobił ludziom:
Bogini przychylna ludziom, serdeczna i łaskawa, uosobienie ładności – harmonii i akuratności.

---

Przynależny Miesiąc:
…

---

Źródło:
Czesław Białczyński. Polecane księgi o mitologi Słowian, Istów i Skołotów – „Księga Tura” i „Księga Ruty”

---

---

ŁADA

---

Znaczenie mian i imion oraz przydomków, i ważniejsze pojęcia wywodzone z jego miana: Znaczenie przydomka Ładna omówiliśmy powyżej. Ta forma imienia bogini wzięła się z Ła-dań (dawczyni uładzenia, ładności). Warto tu wspomnieć o negatywnym odniesieniu do Łady-Ładani poprzez związek ze słowami lada – ladacznica i ladaco – byle kto, nicpoń. Obydwa te znaczenia biorą się z obscenicznej formy inicjacji kobiet prowadzonej przez kapłanki Łady-Ładani. Kapłanki chwytały nadające się do wyjścia za mąż dziewczyny i pasowały je na dorosłe kobiety, ukazując publicznie ich dojrzałą płeć, a następnie chłoszcząc rózgami po obnażonym ciele i przykładając na pośladki swoją pieczęć – odcisk umazanej w sadzy dłoni. Prawdopodobnie przeprowadzały też oddziewiczenie chłopców – czyli oddawały się rytualnej rozwiązłości (w pojęciu chrześcijańskim).

Łagoda, czyli łagodząca, zażegnująca spory, łącząca. Oznacza opiekunkę małżeństwa (ładzenia i łączenia się). Także bliski związek semantyczny z wyrazem łagoda mają łakocie (czes. lahoudki) i jagody (jagoudki). Tego rodzaju przekształcenia językowe spowodowały przemianowanie boginek (służek) Łady-Łagody, Babałag (Babaład), na Babajagi, przez co je mylnie złączono z postaciami Jag-Jędz, Jędzon, służek Groźnicy-Chorzycy.

Łaska to przydomek oznaczający łaskawość – przychylność i przymilność – łaszenie się. Po litewsku łoksznus – serdeczny. Łaskanie znaczyło również obiatę, czyli ofiarę połączoną z prośbą o łaskawość bóstwa. Łada byłaby więc boginią przychylną ludziom, serdeczną i łaskawą, uosobieniem ładności –harmonii i akuratności.

---

„Laila, Lajla, Leila, Lejla, Dzidzilejla także Łada, Łado, Lada, Lela, Lila) – indoeuropejska bogini Słowian, Macierz Bogów. Matka bliźniaczych bóstw męskich Lela i Polela oraz córki Bode (Bodai). Jan Długosz w swoich Kronikach wspomina Lailę jako boginię Mazowsza. Jednym z miejsc kultu Łady była Łysa Góra, innym Jasna Góra w Częstochowie. Swoje święto Bogini Laila miała w okresie zaanektowanych przez katolicyzm zielonych świąt. Była częścią kultu macierzyństwa – patronka porodów, urody, urodzaju. Ceremonie Lajkonika są pozostałością kultu bogini Laili, Lajli w okolicach Krakowa. Laila jest matką dwóch synów o duchowych cechach, będących parą bliźniąt kapłanów. Imię i cechy są podobne do rosyjskiej i litewskiej wersji Bogini Lada, Łada czy libijskiej Leto. Oznacza kobietę, matkę, a po polsku bardziej zdrobniale, dzieweczkę lub mateczkę, oczywiście taką BOSKĄ. Modlili się do niej o zwycięstwa nad wrogami oraz o odwagę dla siebie, cześć jej oddając bardzo dzikimi szamańskimi obrządkami – jak opisuje boginię Jan Długosz. Łada to bogini ładu i porządku we wszechświecie.”

„Imię Laila, Leila podobnie w różnych regionach wymawiane było regularnie i potajemnie czczone jeszcze w XIX wieku przez Żyrców, Żerców – kapłanów ofiarniczych. Istnieją nawet tradycyjne rytuały zachowane wśród ponad 50 kapłańskich rodzin żyjących w Polsce, które kult Bogini Laili przechowały i prowadzą ciągle, acz trzeba mieć bardzo sporo szczęścia by trafić na tych, co kult przechowują włącznie z nieodłączną historią męczeństwa i prześladowań jego wyznawczyń i wyznawców.

Chrześcijaństwo próbowało skierować tradycyjny kult BOGINI na Żydóweczkę MARYJĘ, ale przez kilka stuleci się to niezbyt udawało i Świątynki Bogini żyły po kniejach własnym życiem, choć każdą złapaną przerabiano na kult Maryjki, przyczyniając się do wzrostu antyżydowskich fobii w religijnym narodzie polskim, od wieków i tysiącleci cześć BOGINI LEILI składającym. Przymioty Bogini przepisywano na siłę do Maryjki, takie jak Królowa Niebios, ale to imię LAILA, LEILA jest prawdziwym bóstwem ukrytym pod nazwami takimi jak Matka Boska, Królowa Polski, Królowa Nieba.”

„W Częstochowie, na Jasnej Górze był piękny słowiański klasztorek dla dziewic poświęconych Bogini i wielka szkoła duchowa, kapłańska dla Ofiarnic Bogini Lajli. Został spalony razem z załogą przez przybyłą z Węgier do Polski militarną sektę Paulinów. Zamordowano około 80-100 kapłanów i kapłanek, paląc ich żywcem. Łącznie w pogromie najazdu paulińskiego zginęło ponad 3 tysiące wyznawców kultu bogini Lajli. Łysa Góra Świętokrzyska powinna być jak najbardziej odrestaurowana jako miejsce na kult BOGINI Lajli, który tam czasem jeszcze po cichu ktoś okazjonalnie sprawuje! Jan Długosz w swoich Kronikach wspomina Lailę jako boginię powszechnie czczoną na całym Mazowszu. Bogini jako Lada była czczona powszechnie w całym dorzeczu Warty. Słowo Ladacznica w swym pierwotnym znaczeniu wskazywało na dziewice poświęcające się świątynnej służbie Bogini Lada, nie miało żadnej konotacji seksualnej z wyjątkiem dziewictwa i świątynnej służby dla Bogini. Służebniczki bogini były brutalnie brane w niewolę i sprzedawane do ówczesnych burdeli chrześcijańskich, stąd późniejsze pejoratywne określenie ladacznica oznaczające kobiety zmuszane do niewolniczego seksu przez chrześcijańskich najeźdźców.

Wszystkie starsze, budowane w Polsce kościoły katolickie i sanktuaria pod wezwaniem maryjnym były pierwotnie miejscami kultu słowiańskiej Bogini, a ich chrystianizacja polegała głównie na przypisaniu cech lokalnej Bogini do katolickiej Maryi, pozostawiając tytuły, jak Królowa Nieba czy Matka Boska. Każde znajdowane miejsce kultu słowiańskiej bogini zamieniano w kościół lub sanktuarium maryjne, a proceder ten był powszechny jeszcze w XVI-XVIII wieku, podczas gdy w XIX wieku mamy jedynie pojedyncze takie incydenty.”

---

„Warto tu wspomnieć o negatywnym odniesieniu do Łady-Ładani poprzez związek ze słowami Łada – ladacznica i ladaco – byle kto, nicpoń. Obydwa te znaczenia biorą się z obscenicznej formy inicjacji kobiet prowadzonej przez kapłanki Łady-Ładani. Kapłanki chwytały nadające się do wyjścia za mąż dziewczyny i pasowały je na dorosłe kobiety, ukazując publicznie ich dojrzałą płeć, a następnie chłoszcząc rózgami po obnażonym ciele i przykładając na pośladki swoją pieczęć – odcisk umazanej w sadzy dłoni. Prawdopodobnie przeprowadzały też oddziewiczenie chłopców – czyli oddawały się rytualnej rozwiązłości (w pojęciu chrześcijańskim).”

---

Opływająca Wyspę Weń Świetlica jest określana mianem Wienicy, bo jako żywo ma tu kształt odświętnego wieńca o brzegach przeplecionych rumiankiem, makiem, kaczeńcem i niezabudką. Kolejne jezioro nachodzi się na Nierozłąkach, a zwą je Jeziorem Zachwytu, bo urokiem chwyta za serce. Jest płytkie, spokojne, a mieni się światłem i wszystkimi maściami świata. W dwóch trzecich drogi przechodzi przez Rzekę Rzek most Westchnień. Oddziela on Nierozłąki od najbliższego Otchłani obszaru zwanego Otoczem, z przybramną doliną, określaną mianem Łąki Niezauchwytnej. Tu przebywają najmniej godni ze wszystkich mieszkańców Raju, ci którzy dopiero co przedostali się przez Bramę Ciszy i nabierają sił po ciężkiej drodze. Tu oczyszczają oni swe dusze z resztek złego, z koszmarów, z nieczystości. W tej części Raju znajdują się ostatnie dwa rajskie jeziora: Żółte i Osłupienia, wymieniane jako Jezioro Stu Pór. To tutaj zamieniona w łabędzicę Łada-Łagoda uwiodła Welesa i poczęci zostali dwaj bliźniacy, Lelij i Polel-Sowica. Jezioro bierze swą nazwę stąd, że z jego dna wyrasta las kamiennych słupów, różnego kształtu i barwy, które wprawiają swym widokiem każdego w takie zadziwienie, że aż odbiera ono mowę. Stąd powstało powiedzenie „osłupieć z zachwytu”. W tym miejscu, ze względu na bliskość Otchłani, zatrzymuje się czas. Druga nazwa jeziora wywodzi się właśnie od „stania pór”, czyli stuporu, a także stąd, że sto pór na raz się tu dzieje – cały czas jest stojący i poplątany.

---

„… Na tym kończymy opisanie Weli, choć wiele pozostało jeszcze do opowiedzenia, a na samo zamknięcie dorzucimy jeszcze uwagę, iż przez Rzekę Rzek Łada-Łagoda sama jedna przerzuciła trzydzieści trzy mosty welańskie we wszystkich niwach, a także w niektórych nawiach. W kilku z nich nachodzą się po dwa mosty, a to: u Janiny, Rui, Kostromy, Wiłów i Dziewów. Trzy mosty mają Swistowie na Rozdmuszysku, zaś w pozostałych niwach jest po jednym moście. W nawiach jest po jednym moście Łagody, ale Most Piekielny nie przechodzi przez Rzekę Rzek, tylko wiedzie nad Bagnem Wrzawy do zamyku Lelija-Smęta.”

---

„Dopiero Ładowie ze swoimi dziećmi, kiedy utracili władztwo nad Welą, przybieżali i wzięli Nieba w swoje ręce, a zrobili na tyle porządku, że przynajmniej gwiazdy przestały się zderzać i wciąż topić na dnie Głębi. Ładowie przybyli dwoma bojowymi Wozami. Wielkim Wozem powoził sam Łado, a ciągnęły go welańskie skrzydlate niedźwiedzice, Małym zaś, zaprzężonym w skrzydlate łanie, kierowała Łada-Łagoda. Ruszyli za Księżycami po niebieskim gościńcu-welonie i przepędzili ich z tej drogi.”

---

„Przy Trzecim Ognisku skupili się: Perunic i Porenut-Ysk z rodu Peruna, Swarożyc, Denga i Watra-Wierta z rodu Swarogowego, Łada-Łagoda i Gogółada-Chichola (Władyca) z rodu Łada oraz Daboga-Daba i Stryja. Umyślono tutaj Poczwarę (Sołowieja, Oczara) z materii ognistej, takiej samej, jak tarcza Swarożycowa. Poczwarę-Sołowieja postanowiono posłać do bitwy o Ziemię.”

---

---

Tyny podległe
Tumowi Jesze-Yessa

Bogowie Żywiołów:
1. Tyn Runów
Perun, Perperuna, Perunic, Turupid-Ciosno, Łysk-Ysk-Porenut
2. Tyn Warów (Żgwiów)
Swaróg, Swara, Swarożyc, Denga, Watra

Bogowie Mocy:
3. Tyn Ładów:
Łado, Łada, Ładziw-Diw, Gogołada
4. Tyn Chorsów:
Chors, Chorsina, Chorsawa, Chorsiniec (Księżyc)
5. Tyn Rodów:
Rod, Rodżana, Rada-Rodzica, Rudź

---

Tyn Ładów
Mogtowie

---

 Przynależność:
Twer Swąta, Trzem Czarnogłowa, Tum Jeszy, Tyn Ładów.

---

Członkowie rodu:
Łado, Łada, Ładziw-Diw, Gogołada

---

Główność:
jednogłowy

---

Główny przybytek, miejsce przebywania:
Ziemia, Wela, Niebo

---

Atrybuty żywe:
Jesion i Cis, Jeleń i Łania, Kuna, Łabądź i Kukułka, Wilcze Łyko, Jemioła i Dziewięćsił, Werbena i Dzięgiel, Liszkarz Tęcznik.

---

Kamień:
Topaz

---

Minerał:
Żelazo

---

Rzecz:
Drewno i Metal

---

Maści (barwy):
Głęboka Zieleń

---

Czerty i rezy (liczby):
Czerta 2, Liczba 11

---

Taje (guzły) i gramoty (zapisy, sjenowity, wici):
Taja Ł, Gramota w

---

Niwa (symbol):
Niwa Trzykąta

---

Tyn:
Potrójny Żelazny Tyn-Dwór

---

Miesiąc:
…

---

Wieńce i ofiary:
Werbena i Dzięgiel.

---

Obrzędowy wypiek (potrawa, obiad – potrawa obiata):…

---

Źródło:
Czesław Białczyński. Polecane księgi o mitologi Słowian, Istów i Skołotów – „Księga Tura” i „Księga Ruty”

https://opolczykpl.wordpress.com/2012/10/01/czestochowa-demaskowanie-katolickiej-mitologii/