Bogini Swara

 

Swara-Żara, Swara-Swora i Swara-Płoń

Swara-Żara, Swara-Swora i Swara-Płoń

Bogini Swara

---

Córka Białobogi i Czarnogłowa. Żona Ognia-Swaroga, Pani Żaru i Suszy, zwornika tego związku. Mimo tego uważana jest za wielką kłótnicę, a i swoimi czynami pokazała jak łatwo poddaje się namiętnościom. Wspomaga Swarożyca dodając żaru jego światłu. Codziennie w południe poi go z kielicha-czaszki Złotysza. Czyni gorąco swoją chustą i wysusza powietrze. Wszystko co weźmie do ręki zamienia się w gorący pył. Nosi Świetlistą Złotą Koronę i Złoty Czerpak oraz Chustę Żaru złocisto-żółtej barwy. Wspomagają ją bogunki Swarki.

Przydomek Swary: Swora, podkreśla jej rolę żony Ognia-Swaroga, Pani Żaru i Suszy, zwornika tego związku. Mimo tego uważana jest za wielką kłótnicę, a i swoimi czynami pokazała jak łatwo poddaje się namiętnościom. Zabicie Złotysza było jej straszną zbrodnią. W wyniku tej zbrodni stała się towarzyszką Swarożyca i wzmaga żar nieba w południe przynosząc mu kielich-czaszkę.

„…A kiedy drugi raz Kaukowie (Czarnogłów i Białoboga) zetknęli się miłośnie, z tumu strzeliły Płomienie i Żar i rozlały się po okolicy. Tak narodzili się Swarog i Swara-Żara.”

---

---

---

SWARA

Bógini Żywiołów

Ród: Warów (Żgwiów)

---

Przynależność:
Twer Swąta, Trzem Czarnogłowa, Tum Jesze-Yassa, Tyn Warów.

---

Zajmowany krąg:
Czwarty Krąg

Pochodzenie:
Córka Białobogi i Czarnogłowa

---

Mąż-Brat:
Swarog-Swaróg

---

 Dzieci:
Denga Córka Swaroga, Swary i Dabogi.
Watra z Rodu Simów – córka Swary i Sima albo Swaroga i Siemi.
Sekiel-Sokolik – syn Swary i Dabogi z Wilcami Sjenami

---

Postacie-wcielenia (równe miana):
Swara-Żara, Swara-Swora i Swara-Płoń

---

Inne nazwania jego osoby (przydomki):
Pani Żaru, Władczyni Suszy.

---

Funkcja (zakres działania):
Wspomaga Swarożyca dodając żaru jego światłu. Codziennie w południe poi go z kielicha-czaszki Złotysza. Czyni gorąco swoją hustą i wysusza powietrze. Wszystko co weźmie do ręki zamienia się w gorący pył.

---

Narzędzia czarowne – oznaki władzy – ubiór:
Świetlista Złota Korona, Złoty Czerpak i Złota Chusta

---

Pomocnicy (Stworze – bogunowie, bogunki):
Swarki (Swarzki)

---

Istoty towarzyszące, ich przejawy:
…

---

Romanse:
…

---

Wrogowie:
…

---

Przyjaźnie:
…

---

 Funkcje psychiczne – uczucia, odczucia:
Swarze przypisuje się złośliwość wręcz wredność.

---

  Patron dla:
…

---

Wygląd:
Swara ma włosy rudo-płomienne

---

Współczesny atrybut:
…

---

 Co dobrego lub złego darował, zrobił ludziom:
…

---

Przynależny Miesiąc:
…

---

 Źródło:
Czesław Białczyński. Polecane księgi o mitologi Słowian, Istów i Skołotów – „Księga Tura” i „Księga Ruty”

---

---

Tyny podległe
Tumowi Jesze-Yessa

Bogowie Żywiołów:
1. Tyn Runów
Perun, Perperuna, Perunic, Turupid-Ciosno, Łysk-Ysk-Porenut
2. Tyn Warów (Żgwiów)
Swaróg, Swara, Swarożyc, Denga, Watra

Bogowie Mocy:
3. Tyn Ładów:
Łado, Łada, Ładziw-Diw, Gogołada
4. Tyn Chorsów:
Chors, Chorsina, Chorsawa, Chorsiniec (Księżyc)
5. Tyn Rodów:
Rod, Rodżana, Rada-Rodzica, Rudź

---

Tym Warów
Żywiołowie

---

 Przynależność:
Twer Swąta, Trzem Czarnogłowa, Tum Jeszy, Tyn Warów

---

Członkowie rodu:
Swaróg, Swara, Swarożyc, Denga, Watra

---

Główność:
jednogłowy

---

Główny przybytek, miejsce przebywania:
Ziemia, Wela, Niebo

---

Atrybuty żywe:
Jawor i Świerk, Baran, Myszołów, Janowiec, Krokus i Żółcidło, Jaskier i Konwalia, Ogniczek i Oleica Pstra.

---

Kamień:
Czerwony Diament i Rubin

---

Minerał:
Krzemień

---

Rzecz:
Szkło i Ognisko

---

Maści (barwy):
Ognista Czerwień

---

Czerty i rezy (liczby):
Czerta 3, Liczba 12

---

Taje (guzły) i gramoty (zapisy, sjenowity, wici):
Taja F, Gramota ż

---

Niwa (symbol):
Niwa Ognia

---

Tyn:
Ognistym Dwór

---

Miesiąc:
Grudzień

---

Wieńce i ofiary:
Jaskier i Konwalia

---

Obrzędowy wypiek (potrawa, obiad – potrawa obiata):
Ser, twaróg.

---

---

SWARA

---

Znaczenie mian i imion oraz przydomków, i ważniejsze pojęcia wywodzone z jego miana:

Żara, gdera, śwara

Żara, czyli gorąca, żarząca się, podkreśla również związek z żarem – ogniem ofiarnym (żertwą) i ogniem żarników – stosów grzebalnych. Znaczy też żarliwa i żałosna (może przez zdradę Swarogową), żarotna – żałująca, a jednocześnie żartoblirva, żartująca (jej śmiech i żart łatwo się w żałość i płacz przeradza), Żartka – dzielna i jednocześnie gderliwa, ale i piękna, jaśniejąca – śwarnaa.

płoń

Płoń oznacza płonna (czyli bezpłodna – może z powodu wydania na świat Watry i Dengi, dwóch słabowitych córek), płynąca – nieuchwytna, płonąca, płomienna – ognista, żarliwa, pełna wigoru (z powodu płomiennych kształtów i ognistej barwy włosów oraz gwałtownego, pożądliwego usposobienia).

---

Przydomek Swary: Swora, podkreśla jej rolę żony Ognia-Swaroga, Pani Żaru i Suszy, zwornika tego związku. Mimo tego uważana jest za wielką kłótnicę, a i swoimi czynami pokazała jak łatwo poddaje się namiętnościom. Zabicie Złotysza było jej straszną zbrodnią. W wyniku tej zbrodni stała się towarzyszką Swarożyca i wzmaga żar nieba w południe przynosząc mu kielich-czaszkę.

---

„Przy Czwartym Ognisku przykucnęli Dażbóg, Swara-Żara (Żarłuna), Perepułt-Przepląt i Licho z rodu Plątów, Łado i Ładziwc-Dziw z rodu Ładów oraz trójca Knyszów (Chorsów) – Chors-Książ, Chorsina-Księża i Chorsiniec-Książyc. Tutaj uszeptano zdziełanie z materii świetlistnej Pożary (Smolichy) i wysłanie jej na Niebo, by tam zwyciężała.”

---

Słowo o Pożarze

Zinisi apuolscy twierdzą, że ognisk było tylko osiem, a skład bogów przy nich nieco inny. Według nich Swara-Żara z zazdrości o synów Swarogowych, których miał z Dabą, namówiła ośmiu innych bogów, by razem z nią uczynili potwora. Potwór miał pożreć dzieci Swaroga. Działo się to wcześniej niż zbór na Równi przy Ośmiu Ogniskach. Wśród ojców Pożary byli ich zdaniem Chors i Chorsawa, Stryja (niezadowolona z tego, że rozporządzono bez jej zgody Wiatrem Południowym i Gorącym Powietrzem), i wszyscy pięcioro Wodowie, obawiający się gorejących synów Swaroga. Wpierw Pożarę puszczono na Welę, by wytropiła kryjówkę Daby. Ta zeszła do Nawi i w Piekle starła się z samym Welesem. Weles pokonał potwora i obciął mu ogon, który posiekał na siedem kawałków. Tym sposobem mieli się zrodzić najstarsi, najpierwsi Przedstworzowie, prabogunowie Welesożary, którzy poszli służyć nowemu ojcu i pilnowali komnat, gdzie przebywała brzemienna Daboga-Daba. Pokonana Pożara, rozwścieczona z bólu, ruszyła na Niebo i poczęła je w zatrważającym przyspieszeniu niszczyć.

Kiedy Swarog prowadził Drogą Ptasią swoich dziesięciu synów ku Ziemi, Pożara zapałała zemstą do zabójcy trzech Welesożarów, strażników w Nawi Wielodroży. Pożara pożarła dziewięciu z dziesięciu synów Swaroga i wtedy dopiero, odpędzona przez niego, uciekła. Ruszyła w Głąb i pustoszyła dalej Niebo. Inni bogowie, widząc siłę potwora urodzonego rękami Swary i jej sojuszników, zasiedli szybko na Równi, przy osobnych ogniskach, i uczynili to samo, po czym puścili potwory do boju.

Jednakże większość sławskich kątyn i kościołów potwierdza za Jurem, starszym kołodunów-samotników, co mieszkają wkoło bagnistego uroczyska Biełyje Bogi, że Pożara urodziła się razem ze wszystkimi innymi potworami, a synów Swaroga pożarła Nica lub Pomian, który jest widmem Potwora Potworów – Postracha i błąka się wiecznie po różnych kątach niebiańskich, roznosząc bojaźń, zmartwienia i lęki we wszym świecie.

Kudiesnicy z kątyny Peruna w Grodzie Kija, tak samo jak mikowie Dażboga z Milska – w ziemicy połabskiej należącej do plemienia Łużyczan z ludu Lęgów – uważają podobnie jak kołoduni z Białych Bogów. Ich zdaniem jednak Daba została wyzwolona przez Dażboga, a nie Swaroga i prawią, że to on pożarł dzieci tego drugiego z wściekłości o gwałt zadany Dąbie.

---

„…A kiedy drugi raz Kaukowie (Czarnogłów i Białoboga) zetknęli się miłośnie, z tumu strzeliły Płomienie i Żar i rozlały się po okolicy. Tak narodzili się Swaróg i Swara-Żara.”

---

„Każdy z Panów i każda z Pań Welańskich nosi w sobie część przyrodzenia po Pramaci i część po Praoćcu. Tak na przykład Dażbóg – Światło Nieba jest po ojcu męski, oślepiający, uśmiercający, a po matce ciepły i dający życie. Swarog zaś jest po ojcu palący, niszczący, uśmiercający i męski, a po matce ogrzewający, karmiący, dający życie. Swara jest po matce żeńska, ciepła, dająca życie, a po ojcu oschła, wysuszająca, swarliwa, uśmiercająca. I tak jest z każdym Żywiołem i z każdą Mocą.”

---

„Istnieje również wśród plemion nadilmeńskich, pochodzących z zachodnich odłamów ludu Burów, podanie mówiące, że to Swara była matką Sowicy. Ród, z którego się on wywodził, zwano tam bowiem Sowarogami, a głową tego rodu był Swaróg – Ogień Niebieski. Swarożyc-Słońce (Sownec-Sołnec) był zatem bratem Sowicy. Sołnec, Sowica i Smuts (Lelij) byli według nich trzema z dziesięciu ocalałych synów Swaroga i Daby.”

---

Źródło:
Czesław Białczyński. Polecane księgi o mitologi Słowian, Istów i Skołotów – „Księga Tura” i „Księga Ruty”